#Annie

''Mooie vishaken! Prachtkwaliteit! Fantastische netten!'' Geïrriteerd schuil ik achter mijn boek wanneer ik het geschreeuw van mijn moeder hoor. Natuurlijk begrijp ik wel dat ze onze verkoopwaar wilt aanprijzen, maar moet dan met zoveel lawaai? Zuchtend sla ik de pagina om en lees aandachtig verder.
''Annie!" Geschrokken kijk ik op en val daardoor bijna van de emmer die ik als stoel gebruik. Zo verzonken in een boek was mij nog nooit gelukt.
Mijn moeder kijkt mij met haar gewoonlijke, norse blik aan en vervolgt wat ze wilt zeggen. ''Ik moet even helpen aan de overkant. Ben over tien minuten terug, pas zolang op de kraam. En als ik erachter kom dat er iets gestolen is, dan ben jij nog niet jarig, jongedame.'' Ze wijst met haar dikke worstvinger naar de overkant, waar de eigenaar van het café ongeduldig op haar wacht.
Met een snelle beweging sta ik op en ga gehoorzaam achter de koopwaar staan. Steunend en kreunend sloft mijn moeder naar het café en gaat daar naar binnen. Onzeker probeer ik mijn moeder na te doen en prijs allemaal voorwerpen aan. Niet dat de mensen mij kunnen horen, ik fluister bijna.
''Hengels, in alle soorten en maten!'' stamel ik verlegen.
De bezoekers van de markt lopen straal langs mij heen, negerend. Ik bijt op mijn lip en kijk voor de laatste keer of de spullen wel netjes genoeg liggen.
Aan de linkerkant liggen alle soorten vishaken en kisten uitgestald. In het midden liggen de luxere voorwerpen, onder andere zilveren lokvissen en kleine drietanden. Rechts vind je de grotere harpoenen en hengels.
En dan liggen er voor en aan de zijkanten van de kraam nog allerlei verkoopwaar uitgestald.
''Hé, Annie!"' Ik kijk op en zie Grey aan komen lopen met een grote glimlach op zijn gezicht. ''O, hoi, Grey!" zeg ik opgewekt. Dan merk ik dat er nog iemand achter hem loopt. Het is een andere jongen. Hij is klein van stuk en zijn haar zit op een stoere manier door de war.
''Heb je nog veel verkocht?"' vraagt Grey belangstellend en hij leunt tegen de kisten aan. ''Nee, helaas niet. Het volk moet nog komen.'' Wat een domme opmerking, je hoeft maar één blik op het Plein te werpen om te weten dat er nog nooit zoveel bezoekers zijn geweest. Beschaamd voel ik dat ik rood word en besluit om van onderwerp te veranderen.
''Wie heb je meegenomen?'' vraag ik en laat mijn blik op de jongen naast hem rusten. Hij heeft nu ook een grijns op zijn gezicht. ''Ik ben Finnick.'' Beleefd steekt hij zijn hand uit die ik maar al te graag schud.
''Annie.''