06.

Allison Wright’s P.O.V.

Met een zucht greep ik naar de huissleutel in m’n broekzak. Ik zwaaide nog even naar Liam – die bijna de straat uit was gereden – en opende toen de voordeur. Ik had me al voorbereid op in ieder geval één boze blik die me in de gang zou opwachten, maar in plaats daarvan was het stil en leeg in de hal.
Ik wreef vermoeid in mijn ogen en hing mijn spijkerjack aan de kapstok naast de trap. Toen ik de woonkamer naderde hoorde ik stemmen die uit de tv leken te komen, dus hoogstwaarschijnlijk was er wel iemand thuis. Ik hoopte dat het alleen mijn vader zou zijn, want ik had geen zin in een preek van Lydia. Maar toen ik de woonkamerdeur opende werd ik al gauw teleurgesteld. Twee ogen die zich tot spleetjes hadden getrokken keken me argwanend aan. Ik zette me schrap voor wat er zou komen.
“En waar komt deze jonge dame vandaan?” Lydia’s minachtende blik prikte in die van mij.
“Ik was bij een vriendin,” antwoordde ik zo rustig mogelijk. Ik voelde een geïrriteerdheid opkomen, maar ik probeerde het meteen weer weg te drukken. “Dat had ik toch ge-sms’t?”
Lydia negeerde mijn antwoord. “Nu je toch thuis bent kun je gelijk naar je kamer vertrekken.”
Ik keek haar verontwaardigd aan. “Pardon?” Wie dacht ze wel niet wie ze was? Mijn moeder? Want die zou ze nooit kunnen vervangen. Al zou ze haar haren rood blond verven. Al zou ze precies hetzelfde permanent nemen als mijn moeder had. Al zou ze contactlenzen indoen die precies dezelfde kleur groen waren. Nooit zou ze ook maar in de buurt komen van mijn moeder. Nooit zou ze op haar lijken.
Lydia zette een stap in mijn richting, waardoor ik achteruit deinsde. “En je hoeft er de komende week ook niet meer uit te komen. Begrepen?”
Wat!? Gaf ze me nou huisarrest? Ik lachte cynisch. “Wat bedoel je daar mee?”
Ze keek me hoogmoedig aan. “Precies wat ik zeg. De komende dagen mag je op je kamer gaan nadenken wat je je je vader hebt aangedaan. We wa...” Ze herstelde zich. “Je vader was erg ongerust, Ally.” Haar verwaande blik prikte in die van mij. Precies dezelfde blik die Zayn ook op zijn gezicht had gehad. Alsof hij boven iedereen stond. Alsof hij beter was dan welke persoon dan ook. Dat was waarschijnlijk wat me zo in hem tegen stond. Hij leek te veel op Lydia. Ze waren allebei te blij met zichzelf. Macht. Dat was waar ze op uit waren. En zo gedroeg hij zich ook. Het ene moment zoende hij me en werden we zelfs in hetzelfde bed wakker. En het andere moment dacht hij dat het oké was om me te behandelen alsof ik een vreemde voor hem was en nooit bestaan had. In feite was dat ook zo, maar dat hij me gezoend had veranderde toch wel de hele situatie. Hij dacht daar blijkbaar anders over.
En Lydia verschilde daar niet veel in. Nu ze bij mijn vader woonde vond ze dat ze de baas over mij kon spelen. Alsof zij opeens alle beslissingen kon maken. Over mij. En over mijn vader.
“Pap, zeg jij nou ook eens wat.” Ik keek hem aan, maar hij reageerde niet. Hij zat emotieloos in zijn bruine fauteuil naar de tv te staren. “Pap?,” probeerde ik opnieuw.
Hij draaide zich naar me toe. “Hè, wat?,” vroeg hij verward. Zijn ogen zagen er moe uit en de wallen daaronder verstekte dat feit nog meer. Zijn haar zat door de war en ik zag nu pas dat hij in een oud overhemd en een joggingbroek zat. Hij zag er slecht uit. Ik had medelijden met hem.
“Pap, het spijt me dat ik niks heb laten horen, maar ik heb je vanochtend toch ge-sms’t?”
Mijn vader stond op het punt te reageren, maar Lydia snoerde hem de mond. “En wie was die jongen in de auto waar je uitkwam dan? Je was toch bij een vriendin?”
Ik draaide ontstemd mijn hoofd naar Lydia. “Oh, heb je me staan bespioneren?”
Mijn vader ging rechtop in zijn stoel zitten en verhief zijn stem. “Sla niet zo’n toon tegen haar aan, Ally.”
Ik wendde mijn blik af naar hem. “Ga je het nu voor haar opnemen?”
Toen hij niet reageerde niet, liet ik een geërgerde zucht uit mijn keel ontsnappen. Dit was nou precies wat ik bedoelde. Lydia had hem haar schoothondje gemaakt. Hij deed alles voor haar en hij koos altijd haar kant. Bang voor een weerwoord van haar. Het was te zielig voor woorden.
“Pap, ze is m’n moeder niet.”
Lydia lachte. “Nee, gelukkig niet.”
Ik schonk haar een boze blik, waarna ze zelfingenomen haar wenkbrauw optrok. “Ik heb trouwens nooit een nieuwe moeder gewild, want ik heb er gewoon nog één. Je hebt me niet eens gevraagd of ik haar überhaupt wel aardig vind.”
Mijn vader stond op uit zijn stoel. “Oh, heeft je moeder dat wel gedaan dan?”
Stilte.
Hij had gelijk, maar ik had geen problemen met haar nieuwe man. Eerst wel, maar hij heeft me het tegendeel bewezen. Hij was vriendelijk, zorgzaam en hij maakte mijn moeder gelukkig.
Ik zuchtte. Ik had mijn aandacht gericht op Lydia, maar toen de stilte ongemakkelijk begon te worden, richtte ik mijn blik weer op die van mijn vader.
Ik zag dat zijn ogen vochtig waren geworden. Shit. Ik had het niet zo moeten zeggen. Misschien had ik wel helemaal niets moeten zeggen. Het was egoïstisch van me geweest.
Lydia wendde haar gezicht af, maar volgens mij had ze niet eens door dat mijn vader nog steeds verdriet had om mijn moeder. Of misschien ook wel. Misschien was ze daarom wel zo gemeen. Omdat ze wist dat ze de plek van mijn moeder nooit kon innemen. Ze kon mijn moeder nooit vervangen. Waarschijnlijk wist ze dat maar al te goed.
“Ik ga mama bellen,” mompelde ik.
Mijn vader hief zijn hoofd op. “Dat kan niet, schat. Ze zit nu in het vliegtuig naar Barbados. Ze gaat op vakantie met haar nieu...” Hij liet de woorden vervagen en slikte. “...eh Peter,” zei hij zachtjes. Hij schraapte zijn keel en liet zijn hoofd weer vallen toen hij de naam van mijn moeders nieuwe man uitsprak.
Het was voor mijn vader allemaal veel te snel gegaan. Ook voor mij trouwens, maar mijn vader had er meer moeite mee. Mijn ouders hadden me verteld dat ze uit elkaar gingen, omdat ze minder van elkaar hielden. “‘Het gevoel’ was er niet meer,” hadden ze me gezegd. Maar dat geloofde ik niet. Mijn vader hield nog net zo veel van mijn moeder als toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten.
Ik had altijd geloofd dat mijn moeder – toen ze nog getrouwd was met mijn vader – een affaire had met Peter. Peter werkte op hetzelfde kantoor als zij en ze kon nooit ophouden met vertellen over wat voor gezellige collega’s ze wel niet had. Vakanties waren zogenaamde uitjes van haar werk, ze bleef langer op haar werk dan haar werktijden waren en dan had je nog die geheimzinnige sms’jes.
Een paar weken nadat mijn ouders de scheidingspapieren hadden getekend kwam ze al met die vent aanzetten. “We denken eraan om samen te gaan wonen,” had ze na mijn tweede ontmoeting met hem gezegd. Ze moest toen al maanden wat met hem hebben gehad, want mijn moeder hield niet van dingen overhaasten. Ze was altijd heel voorzichtig met alles. Te voorzichtig eigenlijk. Ze dacht altijd tien keer over iets na voordat ze een beslissing nam. En dan duurde het nog weken voordat ze eindelijk actie zou ondernemen. Niet veel later begon ze opeens over trouwen. Het leek me dus onwaarschijnlijk dat ze elkaar pas net kenden.
“Oh, en dat had ze niet even kunnen zeggen?,” vroeg ik boos.
“Ze heeft vanochtend gebeld, lieverd. Maar je was er niet, dus heeft ze gevraagd of ik het aan je wilde doorgeven.”
Ik zuchtte en haalde ontzet mijn wenkbrauw op. “Ik heb ook nog een mobieltje, hoor. En zo’n reis plan je toch al maanden van te voren?”
Mijn vader haalde zijn schouders op. Ik keek naar Lydia, die nog steeds die zelfingenomen grijns op haar gezicht had. Woedend verliet ik de kamer en liep de trap op, naar boven. Ik opende mijn slaapkamerdeur, gooide hem met een harde klap dicht en liet mezelf ertegenaan zakken. Ik probeerde de afgelopen 24 uur te verwerken, maar mijn kater won het van mijn nuchtere gedachten. Ik kreeg niets meer op een rijtje gezet. Tranen vloeiden als een waterval over mijn wangen, alsof ze dagenlang vast hadden gezeten en nu eindelijk de kans op vrijheid hadden gevonden. Snikkend liep ik naar mijn bed en liet mezelf achterover vallen. Niet veel later viel ik in een diepe slaap.