Ik mis je

Ze zeggen altijd dat echte liefde niet te breken is, dat echte liefde niet te verpesten is door andere mensen. Maar wat is de liefde tussen mij en hem dan? Ik hield echt van hem en zal dat ook altijd blijven doen. Hij is speciaal voor mij, hij is mijn alles. Hij is grappig, sociaal en het belangrijkste, hij is gek op mij.
We hebben negen maanden met geluk gevuld en één maand met tranen en troost. Vaak was hij degene die de tranen liet en ik degene die troostte. Maar af en toe stak het in mij, als een mes tussen mijn ribben, om hem te zien huilen en brak ik zelf ook. Ja, natuurlijk deed het altijd pijn om hem te zien huilen, maar meestal hield ik mijn tranen in.
Ik had het kunnen zien aankomen, hij brak steeds meer als mensen hem voor “homo” uitscholden. Hij hield zich op dat moment wel groot, maar ik zag het in zijn ogen en aan zijn gezichtsuitdrukking. Vaak wilde ik afstappen of omdraaien en maar rond slaan, maar hij hield mij tegen. Alleen al zijn hand op mijn arm zei genoeg. Ik moest het laten zoals het was, zoals het altijd zal blijven. En nu zijn we uit elkaar, door de woorden die gezegd waren. Door gepest, door gescheld. De dag waarop hij zei dat het niet meer ging, dat hij van de relatie ongelukkig werd, kan ik me als de dag van gister herinneren.

Voorzichtig pakt hij mijn hand vast en geeft er een zacht rukje aan. “Ik moet je iets vertellen. Het is belangrijk.” Zegt hij. Ik knik en glimlach, terwijl ik weet dat er iets goeds mis is. Dit keer kon ik het niet lezen uit zijn gezicht of ogen, dit keer was het de manier waarop hij mij aanspreekt. Het klinkt alsof hij afscheid wilt nemen, alsof het allemaal voorbij is. Misschien is het wel allemaal verbeelding, ik hoop het maar.
Hij leidt mij voorzichtig naar zijn kamer toe. Zachtjes doet hij de deur open en sluit hem achter mij weer. De tranen stromen nu geluidloos over zijn gezicht, maar wanneer ik mijn armen om hem heen wil slaan, draait hij zich weg. “Ik kan niet meer.” Mijn gezicht trekt samen en mijn lichaam versteend. “Ik kan niet meer en ik wil niet meer. Ik ga kapot, ik word hier ongelukkig van. Ik kan er niet tegen om steeds uitgescholden te worden. We hadden onze relatie moeten verbergen, misschien was het dan wat geworden. Ik hou écht ontzettend veel van je en ik wil..” Verder kan hij niet komen met zijn zin, want hij stort in elkaar van het huilen. De tranen stromen nu ook uit mijn ogen, met de rug van mijn hand veeg ik ze weg. “Ik wil dat ik zo sterk ben als jou, dat ik me er niets van aantrek. Ik meen het, ik ben jaloers op je.” Voorzichtig loopt hij op mij af en sluit mij in zijn armen. “Het spijt me.” Fluistert hij in mijn oor. En ik kan niets anders doen dan voorzichtig knikken en mijn ogen sluiten. “Evan, jij blijft altijd mijn enigste liefde. Bij jou was ik gelukkig.” De woorden komen er snel uit en ik demp mijn snik tegen zijn borstkas. Hij streelt voorzichtig door mijn haar en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. Daarna schudt uit zijn hoofd en duwt hij me voorzichtig weg. Het blijft een tijd stil in de kamer en ik besluit weg te gaan, om nooit meer terug te komen.

En nu, zes maanden na dit,ben ik nog steeds kapot, gebroken. Nog steeds ben ik niet over dit verdriet gekomen. Nog steeds mis ik Evan, ik mis alles aan hem. Zijn blauwe ogen, zijn rechte witte tanden, zijn blonde haar dat alle kanten op stond en zelfs de paar sproetjes op zijn wang. Het meeste mis ik nog zijn persoonlijkheid en zijn glimlach.
Evan, ik mis je. Altijd zal er een stuk uit mijn hart ontbreken.