Hoofdstuk 28

Ik kon niks anders dan boos kijken. Kijk dat mijn moeder mijn paarse haar niks vond, dat wist ik al lang en dat maakte me ook niets uit. Maar dat zo vrolijk en opgewekt kon zeggen dat blond me beter stond. Ik voelde gewoon geen steun, acceptatie en respect vanuit haar kant komen. Vanuit mijn vaders kant ook niet. Mijn hoofd is een puinhoop. Draco steekt zijn arm naar me uit en ik haak de mijne er doorheen. Ik kijk naar zijn gezicht. De sneeuwwitte bleke huid, met een nog wittere blonde haar. De grijze ogen die zo kil kunnen kijken, maar ook zo liefdevol en je vasthouden en niet meer los laten. Ze doen me denken aan een gure herfstdag. Ja, hij was mooi. Prachtig zelfs en zijn innerlijk blijkt veel beter te zijn dan ik in het begin gedacht had. Zijn ego, dat echt enorm is, past precies bij het mijnen. Want ja, mijn ego is groot. Maar dat moet ook wel, als je naar mijn ouders kijkt. Je moet tegen ze opboksen of je het nu wilt of niet, of je laat over je heen lopen. Zoals Draco doet. Hij doet het wel, maar ik weet dat hij het niet wilt. Net zoals we dit huwelijk allebei niet willen, al passen we beter bij elkaar dan we gedacht hadden. We hebben gewoon nooit de moeite genomen om elkaar te leren kennen. Waarschijnlijk omdat we het of niet wilden, of de druk van onze ouders niet aankonden. Want ze hebben vaker laten doorschemeren dat we zouden gaan trouwen later. We waren of te stom om te denken dat het echt waar was, of we wilden het niet geloven en we vermeden elkaar daarom maar gewoon. Om het zogenaamd “makkelijker” te maken, nou geloof me, makkelijker is het niet. Zonder waarschuwing, of waarschuwing die ik misschien gemist heb zou ook best eens kunnen, voel ik een ruk achter mijn navel en het stikkende gevoel. Ja, ik was vaker verschijnseld, maar altijd met waarschuwing. Ik had altijd een grote hap lucht genomen, mijn ogen dicht geknepen en gewacht totdat ik de stevige grond weer onder mijn voeten voelde. Nu werd ik meegetrokken door kleuren en gepropt door een dwangbuis, terwijl dat helemaal niet past. Het was vreselijk. Net toen ik wilde gillen dat het moest ophouden hield het op. Ik landde wankelend op mijn hoge hakken op de aarde en moest me aan Draco vastgrijpen niet te vallen.
‘Sorry,’ mompelde ik. ‘Ik kan echt niet lopen op die klote dingen.’
‘Geeft niet,’ zei hij. ‘Iedereen kan daar niet op lopen, het is een wonder dat je tenen nog de grond kunnen aanraken.’
Ik schoot in de slappe lach en sloeg hem tegen zijn schouder. Nadat ik mezelf weer onder controle had keek ik op naar het grote witte gebouw waar we voor stonden. Het zag er duur en chique uit, net zoals Malfoy Manor. Dure planten stonden in marmeren bakken voor de deur en lelies lagen op grote bladeren in de vijvers waar kooikarpers in zwommen. Een stukje van een oranje vin stak boven het water uit en gebiologeerd liep ik richting het water. Ik wilde mijn hand in het water steken toen ik ruw weggetrokken werd. Mijn vader. Met samengeknepen ogen keek hij me aan.
‘Ben je helemaal gek geworden!’ Schreeuwde hij.
Ik deinsde een klein stukje achteruit, maar zijn hand had me te stevig vast en trok me weer naar hem toe.
‘Ben je helemaal gek geworden!’ Schreeuwde hij nog eens.
Angstig keek ik hem aan.
‘Geef antwoord als ik tegen je praat!’
‘Nou eigenlijk praat je niet, maar schreeuw je tegen me,’ zei ik kalm tegen hem nadat ik de moed had verzameld. Woedend keek hij me aan en haalde met zijn andere hand uit naar mijn wang. Ik wilde wegduiken of hem afweren, maar dat ging niet. Hij had me te stevig vast. Het geluid van de huid op huid deed me inkrimpen, waarbij ik de pijn nog niet eens had meegeteld. De pijn was als vuur dat je huid verschroeide, of als met je gezicht vol over het grind schaven nadat je gevallen was. Met mijn vrije hand ging ik naar mijn wang, die pijnlijk en gezwollen aanvoelde. Ik weigerde te huilen ondanks de pijn.
‘Josefien,’ fluisterde mijn vader. Bijna alsof hij spijt had, maar daar trapte ik niet meer in. Niet na al die jaren.
‘Nee,’ zei ik hard. ‘Nee. Rot op. Rot echt maar een heel eind op. Al mag ik nooit meer het huis in komen, het interesseert me allemaal niet meer. Laat me met rust, schrijf me niet meer, kijk me niet meer aan. Ik wil jullie allebei nooit meer zien. Nooit meer.’ Woedend keek ik ze aan en draaide me om naar de Malfoys.
‘Breng me naar Malfoy Manor. Ik pak mijn spullen en vertrek. Ik ga wel naar Rhys toe.’
Ik pakte de arm van Lucius Malfoy beet en keek nog een keer naar mijn ouders.
‘Tot ziens en laten we vooral geen contact houden.’