De 100e Hongerspelen - 225

“Ze is dood”, fluisterde Odette. “Seija toch niet…” Ze had nooit gedacht verdriet te hebben om een dode tribuut, Rue tot daar aan toe. Maar Seija had haar vertrouwd, de hele tijd, als enige. Odette legde haar hand op Seija’s gezicht en sloot diens ogen. Daarna stond ze op en haalde diep adem. Terug naar haar training, nadenken, geen gevoelens nu.
Ze zag Ian totaal ontredderd bij Kayla zitten, die intussen bewusteloos was. Odette stapte naar hen toe en duwde Ian zacht opzij.
“Geef me die verbanddoos.”
“We moeten haar naar Vania brengen! Vania kan…”
“Die verbanddoos, Ian, we hebben geen tijd.”

***

Vania was bijna achterover gevallen van schrik toen ze het kanonschot hoorde. Stiekem hoopte ze dat het Jelger was, maar haar gevoel vertelde haar het tegenovergestelde.
“Zie je wel, we hadden die Odette niet mogen vertrouwen”, zei Xandrijn vergenoegd. “Wedden dat ze hen alledrie heeft proberen uitschakelen?”
“Daar geloof ik niets van”, zei Vania kalm. “Ze had ons allang kunnen uitschakelen en onze mentoren zouden het geweten hebben.” Maar toch knaagde het. Wat als iedereen zich toch vergist had? Wat als Xandrijn al die tijd gelijk had?

***

“Odette, we moeten haar naar Vania brengen, zij kan…”, begon Ian. Odette keek op.
“Ik ken een basis, Ian, en ik weet één ding, als we haar nu meenemen, overleeft ze het niet. Ze is te ernstig geraakt.”
“Maar…” Odette zuchtte en keek hem aan.
“We hebben twee opties. Ofwel haal jij Vania en blijf ik bij haar, dan proberen we haar in leven te houden. Maar ik geef haar hooguit een paar dagen. Misschien is het nu opgeven menselijker.”
“Geen sprake van! Iedereen probeert ons hier uit te halen, het kan niet lang meer duren, misschien haalt ze het.”
“Goed dan, als jij het zegt. Haal Vania.” Odette nam de kaart. “Je zou niemand mogen tegenkomen, het is die kant uit.” Ian knikte en stond op.
“En Seija?”
“Voor haar kan ik niets meer doen.” Odette voelde een brok in haar keel. Niet Seija.