De 100e Hongerspelen - 224

“Oké jongens, de rugzakken zitten vol”, zei Kayla. Odette gaf net Seija en Ian een nieuw pak om te dragen. Zelf nam ze ook nog wat, voor ze het net weer over de stapel spande.
“Eindelijk, ik heb dat pad wel duizend keer afgelegd, en dat met zo’n rotweer”, verzuchtte Seija, terwijl ze aan de terugweg begon. Het regende nog steeds, al kon het gelukkig geen onweer meer genoemd worden. Ian was als eerste terug bij Kayla. Ook Seije wilde de laatste passen zetten, maar gleed plots uit. Een regen van messen werd in haar richting gekatapulteerd. Kayla sprong meteen naar Seija.
“Kayla, nee!”, schreeuwde Odette. Ian sleurde Kayla van Seija weg, ze schreeuwde van de pijn. Odette liet vallen wat ze vast had en haastte zich naar Seija. Een mes was door haar hart gedrongen. Een kanonschot weerklonk.

***

“Solaine!” Adriënne reed de kamer binnen.
“Adriënne!” De vriendinnen kregen tranen in hun ogen.
“Ik heb je zo gemist, mijn vader zei… hij zei dat je een ongeluk had gehad, dat, dat je dood was.”
“Nee”, fluisterde Solaine. “Hij…” Ze schudde haar hoofd. “Ik weet niet eens waarom! Ik heb hem niets misdaan!”
“Volgens zijn notities was je tegen de Hongerspelen”, zei Katniss.
“Natuurlijk! Dat is Adriënne toch ook?”
“Ja, maar hij schrijft… hij vond dat je Adriënne tegen hem opzette.” Solaine deed er het zwijgen toe.
“Alle redenen op dat blad zijn belachelijk”, zei Adriënne. “Sommigen zaten er gewoon omdat ze Katniss kenden, zonder iets gedaan te hebben, zoals haar voorbereidingsteam.”
“Hij is wreed”, vond Solaine.
“Vertel mij wat”, mompelde Adriënne. “Hij gebruikte dat medicijn ook om mij klein te krijgen. Als ik niet deed wat hij vroeg, kreeg ik het veel te laat, ik moest wel toegeven dan.” Ze zuchtte.
“Trek het je niet aan”, zei Solaine zacht. “We maken er een einde aan nu, definitief.” Ze keek naar Katniss. “Toch, mevrouw Everdeen?”
“Uiteraard”, zei Katniss. “Hij zal zijn straf niet ontlopen.”