Hoofdstuk 27

Mijn jurk was mooi. Dat moest ik toegeven. Het lijfje was een soort van zwart kant, met daaronder blauw. Een zwarte band waarop kraaltjes zaten. Het bovenste laagje doorschijnend zwart met daaronder blauw liep over in twee kleuren licht blauw. Ja het was mooi en het vloekte niet eens met mijn paarse haar. Niet dat het voor lang paars zou blijven, mijn moeder wilde het weer terug verven in mijn eigen kleur. Blond. Ik streek nog een keer over de zachte stof en keek naar Narcissa. Ze zou mijn haar verven en me opmaken. Geweldig. Want ja, Draco ging ook mee. Ik liet me neer vallen op de stoel voor de kaptafel, waarvan de spiegel was afgedekt. Ik mocht het niet zien. Zoals gewoonlijk. Ik besloot maar niks te zeggen en haar haar gang maar te laten gaan. Discussie vermoeide me alleen maar. Ik sloot mijn ogen en voelde de vingers van Narcissa over mijn ogen en mond gaan, waarbij ze verschillende soorten make-up aanbracht. Ze leidde me mee naar de badkamer op mijn haar te spoelen en ze waste het. Ik voelde de warmte van de wind tegen mijn hoofdhuid en wist dat ze mijn haar droog had gemaakt. Narcissa gaf me zwijgend de jurk aan, die ik aantrok. Ze hielp me in mijn hoge hakken en ik wiebelde eventjes instabiel. Ik hervond mijn evenwicht en trippelde naar beneden. Aangezien je niet anders kon dan trippelen en proberen niet te vallen. Me vastklampend aan de trapleuning ging ik naar beneden de trap af. Mijn ouders, Draco en zijn vader Lucius Malfoy stonden op ons te wachten. Ik besefte dat ik niet eens in de spiegel had gekeken, maar dat eigenlijk ook niet wilde. Ik zou me helemaal lam schrikken als ik mijn blonde haar weer zag. Toch was er geen ontkomen aan. Er hing een mansgrote spiegel aan de muur waar ik langs liep. Ik zweer dat hij me eerder niet opgevallen was. Ik schrok me helemaal dood toen ik een glimp op vingen van mijn blonde koppie. Verbaast bleef ik staan en liep dichter naar de spiegel toe. Ik streek door mijn haar en mijn mond viel langzaam open. Dit was precies wat ik juist niet wilde, dit wilde ik juist helemaal niet. Helemaal niet. Ik leek op mijn moeder. Ja mijn moeder was een mooie vrouw, maar ik probeerde juist te voorkomen dat ik op haar zou lijken. En dat was me niet gelukt. Ik zuchtte en keek naar mijn lichtroze gestifte lippen. De donkere ogen. Ze leek op mij, maar ook weer niet. De bekende onbekende zoals ze dat noemen. Wel, ze was zeker bekend en onbekend te gelijk. Ik miste het paars en de kleur en vrolijkheid die dat meebracht gelijk. Het was veel somberder en was veel aanweziger dan het paars. Mocht dat logisch klinken. Waarschijnlijk niet. Ik bedoel maar het was paars, dat is gewoon aanwezig of je dat nou leuk vind of niet.
‘Het staat veel beter dan dat paarse,’ zei mijn moeder en ik draaide me naar haar om. Hoe kon ze dat nou zeggen? Hoe kon ze? Hoe durfde ze. Ik kijk haar nijdig aan en het plan om haar hele avond te verpesten schoot door mijn hoofd. Ze zou het me nooit vergeven en ze zou me nooit meer willen zien. Heel graag zou ik dat aannemen. Maar zou ik heen moeten? Rhys? Liam? Wie? Ik wist dat ik bij Rhys altijd welkom zou zijn. Zijn moeder was altijd dol op me geweest. Maar ik zou mijn eigen familie moeten opgeven. Nee, we hadden geen klik of iets. Maar ik hield ergens toch wel van ze of niet? Ik wist het allemaal niet meer. Het enige wat ik nu wist, was dat ik mijn gevoel moest volgen. Dat ik moest doen wat mijn hart op dat moment zou zeggen. Maar of ik dan de juiste keuzes zou maken en of ik daar dan later geen enorme spijt van zou krijgen? Ik had geen idee.