Hoofdstuk 1

De ruimte was zwart. Mijn maag hobbelde heen en weer. Pas na drie keer rond kijken besefte ik dat ik op een schip moest zitten. Het ging niet snel of de snelheid werd afgeschermd door schermen of zo. Ik droeg een leren pak. Mijn blonde haren hingen langs mijn gezicht over mijn schouders. Mijn blik was strak en geconcentreerd. Naast me stonden nog twee meisjes. Het meisje links van mij had mooie lange bruine haren we droegen alle drie dezelfde kleding. Het andere meisje leek alles behalve bang. Ze had donker blonde haren waar een licht bruin tintje door heen was geverfd. Ze had mooie helder blauwe ogen. Van de zijkant kon ik het niet goed zien en toch kon ik zien dat haar ogen precies de mijne waren. Ogen die meer vertelde dan wat dan ook. Ik voelde me aangetrokken tot de meisjes alsof ik ze mijn hele leven al kenden. Ze kwamen me gewoon zo bekend voor. Ik keek weer voor me. Voor me stonden twee jongens. De ene had iets weg van Jaden Smith. Hij had een tintje en bruine krullen. En ik kon zelfs door het pak door zien dat hij een goed getraind lichaam had. Hij had net als het bruin harige meisje naast me, mooie opvallende bruine ogen. Ik bekeek hem nog eens goed. Verrek volgens mij is dat echt jaden smith dacht ik. Ik probeerde de gedachten te verzetten. Ze zouden toch geen beroemdheid meenemen? Of hadden ze dan een manier gevonden hem op een passelijke manier van de aardbodem te laten verdwijnen? Omdat ik de vragen niet kon beantwoorden schoten mijn ogen naar de jongen naast jaden of de donkere jongen. Ook hij was heel aantrekkelijk. Hij was langer dan de jongen naast hem. Hij had blonde haren en een bruine tintje van de zon. Ook hij was zo te zien goed getraind. Je kon aan ons alle vijf zien dat ze
Gericht hadden gekozen. Het viel me nu pas op dat de jongen die op jaden lijkt mij de hele tijd al aan het bekijken was. Pas toen mijn ogen de zijne kruisten richtte hij zijn ogen op de muren van het schip. Hoelang stonden we hier al wel niet? Wat wilden ze eigenlijk van ons? Ik had niet lang de tijd om na te denken. Twee grote deuren aan mijn rechterkant gingen open. Iedereen keek op. Ik wilde niet kijken. Ik bleef strak voor me uit kijken. Laat ze niet winnen dacht ik alleen maar. “ Hallo dames en heren. Goed dat jullie hier zijn”. Pas nu zag ik hem. Een klein mannetje. Hij had iets engs en vertrouwds tegelijk. Hij had een spitse neus, opvallende groene ogen en roze haren. Snel keek ik weer recht voor me uit en strafte mezelf vanbinnen dat ik mijn nieuwsgierigheid niet te baas was geweest. Mijn gedachten dwaalde diep af. Pas na de zijn laatste woorden kwamen mijn hersens tot actie. Jonge dame in het midden, met de mooi blauwe ogen. “Ik?” “ ja jij” zei het mannetje spottend. Ik wist niet goed wat hij van me wilde dus stapte ik maar naar voren. Op het zelfde moment stapte hij naar achter. En ging naast de blonde jongen staan. Succes hoorde ik hem nog zeggen. De afstand tussen de jongens en de meisjes werd nu verlicht. Ik kon de gezichten niet meer onderscheiden. Het leken wel spotlights. Gelukkig paste mijn ogen zich snel aan. Ik hield mijn vuisten gebald geconcentreerd op wat komen zal. Toen zag ik het: het had mijn karate leraar kunnen zijn. Een klein mannetje met een sikje kwamen lachend naar me toe gelopen. Hij droeg een judo broek en geen shirt. Oh dus ze willen dat ik vecht dacht ik. Dat kan nog leuk worden. Mijn kansen waren groter dan die van hem. Waarschijnlijk was hij alleen gespecialiseerd in judo of karate. Terwijl ik karate, judo, boxen en kung-fu allemaal even lang volg en in alles even goed ben. Alweer 1 van mijn gaven. Naast dat ben ik net zo snel als de wind en sterk als een beer. Gelukkig ben ik niet de dikste en kan ik me overal tussen wringen dus houdgrepen kon hij wel vergeten. Het mannetje keek me doordringend aan. Hij had een hele enge lach die me kippenvel bezorg. Pas toen ik op de grond lag wist ik wat ik verkeerd deed. Hij heeft hypnotiserende ogen. Voorspelbaar. Ik krabbelde gouw op hopend dat de andere het niet gezien hadden al was die kans onmogelijk. We draaide weer om elkaars as. Deze keer geconsecreerde ik me op zijn handen. Geduldig wachtte ik af. En daar komt hij hoor. Ik merk dat zijn voeten iets naar binnen draaien als hij rent. Als hij 5 centimeter van me vandaan is. Zet ik mijn handen in zijn nek. Ik zet af op de grond en slinger mezelf over zijn lichaam. Ik beland met een salto op de grond. Ik hoor indrukwekkend “wo w’s” van het publiek. Ik geef het mannetje een trap in zijn rug en schakel hem daarna uit door zijn voeten klem te leggen tussen zijn hoofd. Opgeruimd staat netjes. De lichten gaan weer uit. Het mannetje word weggevoerd. “Bravo, bravo. De roze harige man komt klappend uit zijn schuilplaats vandaag. Ik heb nog nooit zo’n mooi actie gezien petje af meid”. “En jij bent ?” zeg ik argwaan.” Sterk en slim niet verkeerd. Nou dames en heren ik ben mister G. En jij Riley mag weer op je plek gaan staan. Hoe weet hij mijn naam? Laten we ons even aan elkaar voorstellen. Hij begon bij het bruin harige meisje rechts van mij”.” Kylie” zegt het meisje als mister G op haar wijst.” Jou kennen we al” zegt hij tegen mij. “Sarah” het meisje links van mij. “Jaden” zegt de bruine jongen. Ik had het dus toch goed. Dat is gewoon Jaden Smith.” Max” zegt de andere jongen. “Weten jullie waarom je hier zijn”.. begint het roze harige mannetje weer. Niemand reageert. Dat zal hier wel nee betekenen. "Jullie zijn hier heen gehaald met een speciale reden kan ik jullie vertellen. Morgen zal de rest arriveren". "De rest"? merkte ik op. "ja nog 15 anderen". Hij lachte even. "20 kinderen, 5 kinderen blijven erover". Zei hij terwijl hij lachend weg liep.