[017] Harry Edward Styles

Net op tijd loop ik het muziek lokaal in. Louis kijkt gelijk op en gebaart dat ik moet gaan zitten. Ik grijns zwakjes en ga op mijn plek zitten. Ik had geen antwoord meer kunnen vinden. Hij heeft de hele tijd maar door mijn hoofd gespookt. Niet alleen overdag maar ook nog is s'avonds en tijdens mijn dromen. Dat was ook de reden dat ik zo laat wakker was. Ik was kapot moe. Ik pak mijn spullen uit mijn tas en zucht eventjes. Ik vraag me af waarom die jongen zo door mijn gedachten spookt. Elke keer als ik mijn ogen sluit zie ik zijn blauwe ogen weer voor me en zijn stralende witte lach. Ik vind het alles behalve leuk. Het was een grapje, iets makkelijks. Meer niet.. meer niet, spreek ik mezelf streng toe. Ik luister naar Louis uitleg terwijl ik mijn hoofd in mijn armen leg. Ik sluit mijn ogen een paar tellen en dommel langzaam weg.