~Rose~ 23

Het was eindelijk Zaterdag, de dag had wel nooit om leken gaan. Ik had het met mijn vader uitgepraat en hij wilde alleen maar het beste voor me. Wat ik natuurlijk wel begreep maar ik had hem ook mijn omstandigheden uitgelegd. Hij begreep het en had me toen even alleen gelaten wat ik niet echt begreep. Aangezien onze conversatie een beetje vreemd was geëindigd. Ik zuchtte en besefte dat ik al ongeveer een uur achter mijn bureau zat te krabbelen. Ik had mezelf voorgenomen afleiding te zoeken. Ik bekeek het resultaat. Ik had alles met potlood getekend en het was op een A6 papier. Het was door het grijze potlood een grijze roos geworden. Met doornen en bladeren. Maar aangezien grijze rozen niet bestaan vind ik het een zwarte roos. Ik vind zwarte rozen prachtig. Na een tijd ben ik klaar met de tekening. In de hoek van het papier zet ik ~Black Rose~ met mijn handtekening eronder. Ik kijk triomfantelijk naar de tekening. Ik voel een warme straling van achter mij komen en ik draai me om. Mijn vader staat geïnteresseerd naar mijn werk te kijken.
“Net alsof je jezelf hebt getekend.” Merkt hij op. Ik kijk hem vragend aan.
“Waarom?”
“Je bent een prachtige roos, alleen jammer dat je zo donker en depressief van binnen bent.” Probeert mijn vader uit te leggen. Hij bijt op zijn lip en ik zie hem denken ofdat hij het op de juiste manier heeft gezecht. Hij trekt zijn mond open voor een, waarschijnlijk mislukte poging, om het met andere woorden te zeggen maar ik laat hem zijn mond houden.
“Ik snap je pa.” Ik geef hem een zwakke glimlach waarna ik op mijn lip bijt en me terug draai naar mijn tekening. Het voelt niet echt zo dat ik het als een compliment moet aannemen. Maar het is ook niet gemeen bedoelt ofzoiets. Ik besluit het ergens in het midden te laten hangen en draai me terug om naar mijn vader die weer aandachtig naar mijn tekening kijkt.
“Pap, zo mooi is die tekening nou ook weer niet..” Hij kijkt me verbaasd aan.
“Nee klopt, hij is niet mooi.” Ik kijk hem verbaasd aan zo’n harde opmerking had ik nou ook weer niet verwacht. Ik bijt op mijn lip.
“Hij is prachtig!” Zegt hij iets harder waardoor hij het nog net niet schreeuwt. Hij spreid zijn armen alsof hij iets reusachtigs wilt uitbeelden. Ik glimlach en merk hoe ik blosjes op mijn wangen krijg.
“Thanks pap,” En voor de eerste keer sinds tijden, op de auto ruzie na, geef ik hem een dikke knuffel. Ik voel hoe mijn schouder nat word. Ik kijk op en zie dat mijn vader snel zijn tranen wegveegt. Ik grijns maar besluit er geen opmerking over te maken.
“Hey! Ik vroeg me af, zullen we als afleiding voor jou vandaag ergens heengaan? Gewoon een vader dochter uitje.” Vraagt mijn vader met een glimlach. Meteen kijk ik hem verbaasd aan.
“Wat?”