Magic 25

Ik heb het gevoel dat alles wat vrolijk is uit me wordt gezogen. De dementor zweeft mijn kant op en tilt zijn kap al iets op. Ik wil niet dood gaan, maar als het moet, dan wil ik dat Niall het laatste is wat ik zie. Ik kijk in zijn azuurblauwe en door zijn bemoedigende blik wil ik verder gaan. Het is niet mijn tijd om een kasplantje te worden. Ik kan net bij mijn stok en grijp deze vast. Oké, denk aan je mooiste herinnering. Geen idee waar ik die informatie van heb, maar ik ben blij dat ik hem heb. Alle herinneringen met Louis en Niall schieten door mijn hoofd, opzoek naar de allermooiste. Ja, ik hem. Met alle kracht die ik nog in me heb hef ik mijn staf op. ‘EXPECTO PATRONUM’ zeg ik en heel even met mijn allerlaatste kracht zie ik dat er een konijn uit de punt van mijn toverstok spuit. Die paar seconden geeft Niall de tijd op rode vonken omhoog te spuiten en de naam van Greg te noemen. Dan wordt alles even zwart voor mijn ogen.

‘Welcome back,’ zegt de stem die ik maar al te goed ken. Ik krijg gelijk een brede grijns op mijn gezicht. ‘Kijk ze lacht, om jouw waarschijnlijk,’ zegt Rosie giechelend. Ik ga rechtop zitten en Niall ondersteunt me. Even zie ik sterretjes, maar dan merk ik dat ik op een bank zit en dat iedereen me nogal bezorgd aankijkt. ‘Gaat het lieverd?’ vraagt Maura. ‘Ja, ik ben een beetje ligt in mijn hoofd, maar ik voel me fantastisch.’ ‘Hier neem wat chocolade,’ zegt Bobby en ik neem het reepje chocolade aan. ‘Hoe kun je je nu fantastisch voelen als je bent aangevallen door dementors en flauwgevallen, misschien wel bijna dood. Hoe voel je je? Ja, fantastisch,’ zegt Greg met een ontzette blik in zijn ogen. ‘Sorry, maar ik heb net wel een patronus opgeroepen,’ zeg ik enthousiast en ik merk dat het stukje chocolade zijn werk doet en ik ga in kleermakerszit op de bank zitten. ‘Je hebt wat?’ vraagt Greg en vier paar ogen kijken me nu verbaasd aan, behalve die van Niall dan. ‘Het is waar, het was een konijn,’ beaamt Niall. ‘Maar kun je het nog een keer doen?’ vraagt Rosie opgewonden. ‘Rosie, dat is niet netjes. Laat haar even op adem komen,’ zegt Maura. ‘Nee, nee ik wil het graag nog een keer proberen, als dat mag natuurlijk.’ ‘Maar natuurlijk, liefje.’ Weer haal ik de herinnering naar boven en concentreer me daarop. ‘Expecto Patronum,’ zeg ik en weer schiet er een konijn van zilverkleurige rook uit mijn stok. ‘Wauw, dat is echt hele moeilijke magie en je doet het gewoon. Geweldig,’ zegt Greg en hij slaat me op de schouder. ‘Dankjewel.’ Nog steeds kijkt iedereen mij een beetje ontzet aan. ‘Sorry, maar zou ik naar bed kunnen. Ik ben een beetje moe,’ zeg ik en met een blos op mijn wangen wendt ik mijn blik af. ‘Ik breng je wel,’ zegt Niall en we staan op. ‘Niet te geloven, vijftien jaar en al een patronus kunnen oproepen,’ hoor ik Greg nog zeggen. ‘Nou dit is mijn kamer,’ zegt Niall en ik kijk de kamer rond. Overal hangen bewegende posters met zwerkbalteams erop. Onder het raam staat een bed met een nachtkastje ernaast en daarop een foto van Louis, Niall en mij. Ik sta in het midden met mijn armen om de beide jongens heen. We glimlachen alle drie onze tanden bloot en zwaaien vrolijk naar de camera. Aan de ander kant van de kamer staat waarschijnlijk mijn bed. Ik ga even op Nialls bed zitten en pak de foto op. Ik wrijf met mijn vinger over de foto en krijg een brede glimlach op mijn gezicht. Ik voel dat Nialls warme arm zich om zijn schouder heen slaat. In het lijstje staan allemaal mooie woorden in sierlijke gouden letters gegrafeerd. Ik zet de foto weer terug op het nachtkastje en laat mijn hoofd tegen zijn schouder aan rusten. Met een hand pak ik zijn vrije hand vast. ‘Gaan we melden dat hier dementors waren, of komt dat wel vaker voor?’ ‘Nee, mam heeft al een brief gestuurd naar professor McGonagall, dus we zullen maandag wel weer uit de les moeten, helaas.’ ‘Oh nee,’ zeg ik dramatisch en ik pook hem in zijn buik. We grinniken allebei even en ik verdrink in zijn prachtige, twinkelende ogen. Ik ga met mijn hoofd op zijn benen liggen en bekijk zijn gezicht. ‘Sorry, ik ben je toch niet tot last?’ ‘Nee, natuurlijk niet. Ik ben alleen moe en wil liggen, dit is heel comfortabel,’ zeg ik en glimlach. Hij speelt met mijn haar en we praten over alles. ‘Maar zeg eens, wat is die gelukkige herinnering?’ vraagt Nialls als hij een pluk haar rond zijn vinger draait. ‘Toen ik het boek van Voldemort had gezien, weetje die avond nog.’ Niall knikt. ‘Toen ik terug kwam in de leerlingenkamer en jullie daar stonden. Toen ik jullie een knuffel gaf. Gewoon het feit dat ik twee mensen hadden die altijd voor me klaarstaan. Dat is het meest gelukkige moment in mijn leven.’ ‘Hmm, natuurlijk staan we altijd voor je klaar,’ zegt hij en we praten weer verder. Langzaam wordt de slaap me de meester en zak ik in een fase waarin je zweeft tussen slapen en wakker zijn. Ik voel een arm in mijn knieholtes en een bij mijn rug. Dan wordt ik opgetild en voel hoe ik op een zacht matras belandt. Ik voel nog twee zachte lippen op mijn voorhoofd en dan val ik in een diepe slaap met de allermooiste dromen.