Two

Rebecca Marie Gomez

Het was al avond en Roberto en ik zaten op de motorkap van de auto een ijsje te eten. "Becky, de jongen die nu de deur uitloopt," zei hij zachtjes. "Voor jou of voor mij?" De hopeloze homo Roberto, dacht ik bij mezelf. Ik bekeek de jongen onopvallend. Wat een lekker ding was dat zeg! Onder zijn strakke shirt kon je gemakkelijk zijn brede schouders en strakke buikspieren zien. "Totally voor mij," zei ik, terwijl ik de jongen nog eens bekeek. "Droom lekker verder," wierp Roberto tegen. "Kijk eens naar die buikspieren. Die kerel brengt echt superveel tijd door in de sportschool door!" "Maar kijk is naar zijn haar," sprak ik Roberto tegen. "Welke homo draagt tegenwoordig nou nog een matje?" Op dat moment kwam er een pick-up het parkeerterrein oprijden en stopte voor de jongen. De bestuurder was een cowboytype met een cowboyhoed. "Je bent erbij! Ik heb ZO gewonnen! Heb je die kerel gezien die hem ophaalde," ratelde Roberto op, terwijl hij mij opgewonden een slag op mijn schouder gaf. "Echt niet!" sprak ik hem tegen. "Misschien was het een broer, of een vriend!" "Of zijn vriendje," zei Roberto, terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelden. "Misschien," gaf ik toe. "Maar wie wilt er nou een kerel met een matje?" Roberto haalde zijn schouders op en zei: "Nou, dit is wel het zuiden van Amerika."

Het zuiden van Amerika had voor mij net een vreemd land kunnen zijn. New York was de enige plek waar ik ooit had gewoond. Het is zover weg van Manhatten en ik merkte op dat ik toch wel een beetje heimwee had. "Wat zouden we doen als we nu in New York waren?" vroeg ik aan Roberto. Hij haalde zijn schouders op. "Waarschijnlijk zouden we veel café latte's aan het drinken zijn bij Rick's New Rican," merkte hij op. Rick's New Rican was onze favoriete hangplek. Als er een open podium werd gehouden, liet Rick mij altijd mijn eigen geschreven liedjes zingen, ook al was ik veel jonger dan de anderen. Via die tent had ik mijn studiebeurs gekregen voor creatief schrijven en dat kon ik gewoon echt niet afwijzen, omdat het zo betaalbaar werd. Als ze die beurs niet aan mij hadden aangeboden, had ik daar zeker niet kunnen studeren. "Succes meisje," had Rick gezegd. "Misschien ontmoet je op die universiteit wel mensen met dure auto's en kleren, maar onthoud een ding heel goed: jij hebt talent en dat pakken ze je nooit van je af." Ik vroeg me inderdaad af of ik er wel bij hoorde op die universiteit. In New York behoorde ik tot de groep mensen die voornamelijk zoals ikzelf waren. We behoorden tot verschillende rassen, maar bijna niemand had veel geld. Als we dat wel hadden, waren we wel naar een privéschool gegaan. Ik woonde met mijn moeder in een klein flatje en leefde van haar onbetrouwbare en meestal onvoldoende geld dat mijn moeder verdiende met haar pogingen actrice te worden, maar de meeste dagen dacht ik echt niet aan het geldgebrek. De meeste gezinnen om ons heen hadden het nou eenmaal moeilijk. Roberto's stem doorbrak mijn gedachten en het bracht me weer terug op aarde. "Was je moeder boos toen je vanmorgen vertrok?" Ik schudde mijn hoofd en likte aan mijn chocolade ijsje. "Nee, volgens mij was ze zelfs opgelucht dat ik niet met haar mee naar Canada ging." Mijn moeder had een acteerklus in de wacht gesleept die in Canada zou worden opgenomen. Het was zeer belangrijk, aangezien ze al twee maanden geen klus meer heeft gehad. "Ze weet dat ik me daar zou vervelen en zij zou niet in de buurt zijn omdat ze het druk gaat hebben met die opnames van de reclame." Een grinnik ontsnapte uit de mond van Roberto. "Ze deed toch die reclame voor voetenspray?" "Geur-Op-Voetenspray," beaamde ik. Een knor verliet Roberto's mond en hij kwam niet meer bij van het lachen. "Ik weet het," lachte ik met hem mee. "Ze moet ook nog zeggen: Spuit nare luchtjes weg met Geur-Op." Roberto maakte spastische bewegingen van het lachen, toen ik het flesje van Geur-Op uit mijn tas toverde. 'Die moet ik hebben!" gilde hij vrolijk, alsof hij net een meesterwerk had gezien. "Iedere keer als iemand me de pas afsnijdt op de weg, dan spray ik naar ze met Geur-Op." Ook ik begon te lachen, dat zou me een gezicht zijn! Roberto sprong weer in de auto, "Kom op. We moeten een hotel zoeken. Ik kan echt niet meer rijden." Ik stapte de auto in en Roberto startte de auto.

Dit ging zo leuk worden!