Ok, nu is het tijd om je zorgen te maken...

Eva keek omhoog.
De bomen van het moeras staken meters boven haar hoofd uit.
Ze zuchtte diep, zomaar.
Door de bladeren heen ving ze af en toe een glimp van de lucht en de wolken op.
Anika keek ook omhoog.
Langzaam werden de bomen boven haar minder, en ze kwamen in een groot meer in het moeras terecht.
Ze draaide langzaam in rondjes, af en toe stuurde ze even bij om maar niet tegen Eva of Denise aan te botsen.
Haar vuur had ze ingetrokken, en hoewel ze het water gewoonlijk haatte, vond ze dit heerlijk.
Denise keek net als de andere twee ook omhoog.
De wolken boven haar draaiden behoorlijk snel, zó snel, dat dat niet meer normaal was.
Ze draaide haar hoofd een beetje, en keek naast haar.
Het water was daar duidelijk hoger.
Als Denise érgens veel over wist, was dat wel de natuur, van planten en dieren tot natuurverschijnselen en fantasiewezens.
Dit was een draaikolk, dat kon zelfs haar broertje raden!
Meteen draaide ze, zodat ze rechtop in het water watertrappelde.
''Eva, Anika, draaikolk!'' riep Denise uit.
Eva en Anika schoten onmiddellijk rechtop.
''Ik dacht ook al'' zei Anika.
''Ok,'' zei Eva, ''hoe komen we hieruit?''
Helaas had Denise nu ook geen idee.
Veel wist ze, maar uit een draaikolk ontsnappen?
Ze had geen idee.
''Opvliegen?'' stelde Eva voor.
Denise schudde haar drakenkop.
''Kan niet, onze vleugels zijn doorweekt, we kunnen zo niet opstijgen''
''Ik weet het,'' zei Anika, ''we moeten naar beneden''
''Naar benéden?!'' Eva klonk alsof ze Anika voor gek verklaarde.
''Nou ja,'' zuchtte Denise, ''we kunnen verder toch niks doen, dus waarom ook niet?''
Alledrie bewogen ze zich naar het midden, en lieten zich door de draaikolk naar de bodem van het meer zuigen.