~Rose~ 22

Oh nee, nee nee, dat hebben ze niet gedaan! Het leek wel alsof er een stop doorsloeg in mijn hoofd. Net alsof er een strak gespannen touwtje afbrak. Gek werd ik! Dit kunnen ze niet doen! Dit kunnen ze echt niet maken! Ik haat ze! IK HAAT ZE! Ik liep naar mijn kledingkast en gaf er een vreselijk harde trap tegen. De kast begon te kraken. Nogmaals schopte ik er keihard tegen. De kast begon een beetje te versplinteren. Maar het was niet genoeg.. NIET GENOEG! En keiharde schreeuw van frustratie verliet mijn mond en op mijn hardst trapte ik tegen de kast. Ik viel op de grond en greep naar mijn voet die meteen vreselijk veel pijn deed. Ik keek naar de kast waar niet veel meer van over was. Hij was niet helemaal gesloopt maar bruikbaar was hij ook niet meer. De deur werd opengegooid en mijn vader stond woedend in de deuropening.
“JENNA! BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN?! YOU’RE INSANE!” Riep hij naar me terwijl hij tegen zijn hoofd tikte als teken dat ik gek was geworden. Ik was altijd bang voor mijn vader als hij boos of kwaad was. Maar dat was hij nu niet, nee, hij was woedend! Zijn hoofd was iets roder geworden. Hij liep op me af en ik kon zijn warme adem in mijn gezicht voelen slaan.
“Ben je helemaal gek geworden?!” Het was bijna een fluistering en het woord ‘gek’ spuugde hij zelfs bijna uit. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Nee was fout, ja was fout, weet ik niet was fout en niks zeggen was fout.
“WAAR ZIJN MIJN MESJES?!” Riep ik daarom maar gelijk in zijn gezicht. Ik zag zijn hand trillen. Alsof hij me elk moment een klap kon geven.
“Je moet jezelf niet meer snijden! Je moet stoppen Jenna!”
“DAT BEPAAL IK ZELF WEL!” schreeuwde ik terug.
“Nee dat doe je niet!” Zijn stem was gedempt en trilde. Ik kreeg er kippenvel van op mijn lichaam en tranen stroomden over mijn wangen. Ik trok mijn benen op en rolde mijzelf tot een bolletje, in de hoop dat hij weg zou gaan. Maar dat zou waarschijnlijk nog wel even duren. Hij was echt nog niet klaar met zijn preek.