Quidditch match||Perciver||Part 6

Je kon gerust zeggen dat voetbal de Weasleys best goed afging. Natuurlijk waren ze geen Christiano Ronaldo of hoe die bekende voetballer dan ook mocht heten, maar gezien haast niemand hier de sport ooit had gespeeld of er überhaupt ooit van gehoord had kon je dat ook niet verwachten. De teams waren om het zacht uit te drukken niet echt bepaald eerlijk verdeeld. De teams hadden voor ze begonnen nog meer moeten doen als dat ze hadden verwacht. Tenminste ze waren al wel begonnen maar de boer die hun scheidsrechter speelde had hun laten stoppen omdat het er vreselijk uitzag. 'Oké ten eerste moeten jullie echt een echt team worden. Inclusief teamnaam en je achternaam op je shirt. Nee trouwens je gehele naam zou beter werken gezien haast iedereen hier Weasley lijkt te heten. Dus ik ga even een paar witte shirts halen als jullie alvast een teamnaam gaan bedenken.' en zo liet de boer de familie met aanhang weer achter.
'Een teamnaam? Heeft er iemand een goed idee?' Hermione keek iedereen een voor een aan maar niemand leek een goed idee te hebben.
'Wat dachten jullie van Puddlemore?' het was niet moeilijk om te bedenken van wie die opmerking kwam. 'Nee Ol. We gaan het team niet vernoemen naar een ander team.' 'Maar het is een geweldige naam.' 'Dat is waar. Maar als we zo'n naam nemen dan kunnen we onszelf net zo goed McGonagalls Bitches kunnen noemen, ik bedoel het hele Quidditch team was toch echt van haar als je erover nadenkt en Nou oké ik geef het toe ik was al Prefect ook weel een soort van haar slaafje is het niet. Oh god wat was ik irritant daar.' 'Dat ben je nog steeds hoor broertje.' Ron keek hem met een irriterende glimlach aan en even leek het alsof Oliver hem een lesje zou willen leren. 'Eigenlijk vind ik het nog best een leuke naam. McGonagall zou er niet blij mee zijn dat is zeker maar ach ze is hier nu toch ook niet is het wel? Dus is iedereen ermee eens?' Ginny keek de rest van het team een voor een aan tot iedereen het ermee eens was. Iedereen vond het om heel eerlijk te zijn nogal een angstwekkende naam. Niet zoals ze Voldemort vinden, of dat tenminste ooit hebben gedaan, maar eerder uit respect voor hun oude professor. McGonagall was samen met Snape toch de Professor waar de meeste mensen ergens diep vanbinnen toch vrij bang van waren.
'Oké hier zijn de shirts. Iedereen gewoon even snel je naam erop zetten en dan kunnen we weer beginnen.' de boer gaf iedereen een shirt en een zwarte stift. 'Percy ik doe jou shirt!' Oliver stortte zich al vrolijk op het shirt en dat liet Percy geen keus om het shirt van Oliver te ontwerpen. Niet veel later had hij het shirt af, oké misschien wel best veel later gezien iedereen al op hem aan het wachten was maar dan nog.
Hij had Olivers naam versierd met meerdere bezems, zeven om precies te zijn, de al bekende Quidditch ballen -de snitch was het puntje op de I van Oliver geworden.- en de drie ronde dingen die in de lucht stonden. Hoe je die ook zou moeten noemen.
'Nou nou eindelijk, dat duurde lang hoor Perce. Al moet ik wel zeggen dat hij geweldig is geworden zo aardig ben je nog nooit voor ons geweest.' Charlie keek over zijn schouder mee naar het shirt en beschaamd klemde hij het tegen zijn lichaam aan. Misschien was het toch wel iets te overdreven om hem zo veel te versieren. 'Ik denk ook niet dat hij zo'n relatie heeft met ons als dat hij met Oliver heeft. Of hebben jullie ooit met Perce in een bed gelegen broertjes?' George keek zijn broers en broertje vragend aan. 'George! Ik snap echt niet dat ze jou kunnen zien als een volwassene. Gelukkig heb ik tenminste nog een paar normale kinderen.' Mevrouw Weasley vond de uitspraak van George stiekem wel leuk. Het deed haar goed om te denken dat Percy eindelijk iemand had gevonden waarmee hij alles kon delen, misschien ook nog wel een paar dingen waar ze liever niet over na zou denken. Percy was altijd al een soort van het buitenbeentje geweest in de familie. De enige die het liefste alle dagen in de boeken zat en niks te maken wilde hebben met Quidditch. Het was pas extreem geworden toen Percy uiteindelijk de kant koos van het ministerie in plaats van de kant van zijn familie. Maar toen het er uiteindelijk op aan kwam had hij er toch voor gekozen om bij zijn familie te staan. Ja, ja. Percy had het zeker verdiend om iemand te hebben waarmee hij gelukkig kon worden. En het maakte niet uit of diegene een jongen of een meisje was. Ze was blij dat al haar kinderen eindelijk iemand hadden gevonden waarmee ze gelukkig konden zijn. Oké behalve Charlie en George dan maar met Charlie zal het waarschijnlijk niet lang meer duren en voor George was de wond van het verlies van zijn broer nog te vers om aan zoiets als een meisje te denken.
Normaal waren de mensen die haar kinderen hadden gevonden ook niet echt. Bill als eerste die een meisje had gevonden wie deels veela was. En om ook niet te vergeten Frans. En dan Ron en Hermione. Het waren twee totaal verschillende mensen, twee zijdes van dezelfde munt zou je kunnen zeggen. Maar ze pasten perfect bij elkaar. Ginny, Ginny en de beroemde Harry Potter. Wie zou dat ooit hebben zien aankomen? Een van haar kinderen die samen was met de bekendste tovenaar van deze eeuw. Het vreemdste was Percy nog wel, ze kon er maar niet over stoppen hoe ze dat niet had zien aankomen. Van alle kinderen die ze had zou ze nooit Percy hebben gezien die thuiskwam met iemand van hetzelfde geslacht. De Percy die zich altijd perfect aan alle regels hield. Ze keek naar de twee jongens die dicht op elkaar naar hun shirts aan het staren waren. Percy had zijn best gedaan op het shirt wat hij had gemaakt maar zodra je het shirt van Oliver zag lette je nergens anders meer op. De naar Percy Ignatius Weasley-Wood stond er in perfect geschreven letters. Iets wat je niet zou verwachten van een officiële Quidditch speler. Eronder was een gigantisch portret van Percy gemaakt. Hoe hij het in zo'n kleine tijd had kunnen klaarspelen was de vraag maar de tekening zag er geweldig uit. En dan niet te vergeten de kleine hartjes die om zijn hoofd waren getekend.
Zodra Percy klaar leek te zijn met het bekijken van het shirt keek hij Oliver blij met een gigantische glimlach. En niet veel later zaten de lippen van de twee jongens weer aan elkaar geplakt.
Ja, Percy had het verdiend. Percy had de geweldige Oliver Wood in zijn leven verdiend en hij zal hem ook nooit meer laten gaan.