Exo 3.

Didi sleurt de koffers de bungalow binnen en zet alles netjes naast de deur. Hij had wel verwacht dat hij de koffers van de meisjes naar hier mocht dragen, want dat mocht hij vorig naar namelijk ook al doen voor Mellanie. Hij loopt weer naar buiten en gaat op het trapje zitten. Zou hij al beginnen zonder Paula? Misschien kan hij als verrassing al beginnen poetsen? Zou ze dat leuk vinden? Misschien wel, maar hij weet niet waar hij moet beginnen. De bungalow lijkt zo groot en hij weet niet goed hoe bepaalde dingen moeten. Net op het moment dat hij zich wil klaarmaken om te beginnen komt Paula aan gelopen.
“Ah, daar ben je.” Zegt Didi lachend.
“Ja, en jij bent nog niet begonnen, zie ik.” Paula kijkt hem met een brede glimlach aan terwijl ze de hoogstnodige dingen van het karretje neemt en de helft er van aan Diederik geeft.
Hij kijkt haar zo onschuldig mogelijk aan, met zijn twinkelende oogjes. “Ik wou niets verkeerd doen.”
“En als je niets doet kan je natuurlijk niets verkeerd doen.” Paula grinnikt en begint met de stoelen op tafel te zette, zodat ze kan dweilen.
“Wat kan ik doen dan?” vraagt Didi.
“Je kan de bedden opmaken, als je wil? Dan zal ik hier de vloer dweilen.”
Didi knikt en verdwijnt in de slaapkamer.

“Kan ik helpen?” Os steekt alweer, voor de derde keer op tien minuten, zijn hoofd binnen in de badkamer.
Mel zucht. “Neen, Os, je kan hier niet helpen.” Ze gaat verder met het bad schrobben en negeert hem weer compleet.
“Echt niet?” vraagt hij weer.
“Nee.” Ze spoelt het bad even af en gaat dan verder naar de spiegel.
“Ben je zeker?”
Mellanie kijkt hem via de spiegel aan en zucht. “Ik kan je hulp gebruiken in de woonkamer. Het zou leuk zijn als je al begint met stofzuigen en dweilen.”
Verslagen druipt Os weer af. Dat heeft ze weer goed voor elkaar gekregen, als zegt ze het zelf. Ze gaat snel verder met de badkamer en zucht opgelucht als die af is. Tijd voor de slaapkamer. Maar eerst.. zien wat Os uitspookt. Mellanie sluipt voorzichtig naar de woonkamer en blijft aan de deur staan luisteren. Ze hoort niets. Zachtjes doet ze de deur open en ze slaat zichzelf even op haar hoofd.
“Os!” roept ze.
Hij schrikt meteen wakker en kijkt haar geschrokken aan. “Oh.. Hey?”
Als ogen konden doden was Os nu dood. “Ga jij hier gewoon een beetje liggen slapen?”
“Sorry, Mel. Ik kan gewoon echt niet stofzuigen.”
“Doe dan iets anders, sukkel.” Ze loopt weer naar de slaapkamer en begint de bedden op te maken, Os negerend.
“Kom op, Mel. Niet boos zijn. Please?” hij springt op het bed waar ze net aan bezig is en vouwt zijn handen in elkaar.
“Ga van dat bed af.” Zegt ze.
“Please?” herhaalt Os.
Mellanie rolt met haar ogen. “Os. Van dat bed af. Nu.”
“Pleaaase?” probeert hij en hij neemt haar aan haar schouders, voor hij in haar ogen kijkt.
Nu kan Mel niet anders dan hem vergeven, wie weet wat gebeurt er anders? “’t Is al goed. Als je nu van dat bed af gaat.”
Zo snel Os kan staat hij op en helpt Mellanie met de bedden opmaken. Als dat eindelijk klaar is zakken ze samen op de bank.
“En nu?” vraagt Os.
“Nu alleen nog de woonkamer.”
Os kijkt met een zucht de kamer rond. “Geweldig.” Mompelt hij sarcastisch.

“Ik ben nog eens bij Femke gaan kijken..” zegt Paula, als ze een plateau met drankjes op tafel zet en ieder zijn bestelling geeft.
“En?” vraagt Didi meteen.
“Het gaat al iets beter met haar.. morgen komt ze sowieso werken.”
“Dat is goed.” Zegt Os en hij neemt een slokje van zijn spoetnik.
“Paula..” begint Mel.
“Ja?”
Mellanie zucht even. “Waarom is Stef eigenlijk weg?”
“Dat weet ik niet, Mellanie.” Liegt Paula. Ze weet het wel, ze mag het gewoon niet verklappen. Niemand mag het weten. Nog niet. Het zou Femke nog te veel pijn doen, als iedereen er haar over zou uitvragen, en ze zouden toch nog meer vragen stellen. Niemand moet weten dat Stef weg is door.. Paula stopt haar gedachten. Ze mag er niet aan denken. Echt niet.