003| Take a walk in the wood.

Eenmaal beneden aan tafel is het akelig stil. Roxie werkt rustig de boerenkool naar binnen en staart zwijgend naar haar bord. Met haar vork roert ze door het eten heen. Roxie's vader knalt met zijn hand op de tafel. 'Jemig Roxie doe niet zo irritant en speel niet zo met je eten, eet is door! Snel eet Roxie haar bord leeg en stapelt de borden op. Roxie kijkt rond in de keuken. 'Waar is de afwasmiddel?' Zoekend doet ze alle kastdeurtjes open en vindt uiteindelijk de afwasmiddel. Ze drukt het putje van de gootsteen in en laat de bak vollopen met warm water. Een klein schutje afwasmiddel verdwijnt in het water. Roxie begint zingend de borden af te wassen. Als ze begint met het vleesmes komt haar vader net de keuken binnen. Hij loopt schreeuwend op haar af en pakt het mes. 'Blijf met je handen van dat mes af veelste gevaarlijk!' roept hij paniekerig. Met een verbaasde blik en open mond kijkt Roxie hem aan. Ze wilde er eigenlijk iets van zeggen maar klapte haar mond dicht. Deze uitbarsting sloeg nergens op. 'Ga ergens anders heen en loop niet zo in de weg'. Hij duwt me weg. Roxie slaat haar ogen neer en loopt de keuken uit. Ze gritst haar jas van de kapstop en loopt de deur uit. Een wandeling door het bos leek haar een goed idee. De deur valt in het slot dicht en met een boog loopt Roxie om het huis heen en gaat via het achterhek de tuin uit.

Roxie loopt met haar handen in haar zakken door het bos. Het is koud. Haar voetstappen bleven in de sneeuw staan en het was doodstil in het bos. Dit is pas rustgevend. Geen gezeur aan je hoofd en alleen maar fijne stilte om je heen. Hier was ze gek op. Plotseling hoort Roxie een ijzige kreet in het bos. Haar ogen spreiden zich wijdt open. Als een speer rent ze door het bos richting het geluid. Opeens staat ze midden in een open gebied met maar één boom. 'Hallo?' Geen reactie. Ze wist zeker dat ze die kreet had gehoord. Angstig draait Roxie zich een rondje en kijkt zoekend rond. Met kleine stapjes loopt ze richting de boom. Vermoeid zakt Roxie tegen de boom omlaag. Een flits verschijnt voor haar ogen. Ze ziet haar moeder, ze heeft roxie vast en glimlacht. Roxie springt overeind en valt door de snelheid weer voor over in de sneeuw. 'Bah' proest ze. Er zat allemaal sneeuw in haar mond. Zachtjes krabbelt ze overeind en draait zich om naar de boom. Hoe kan dit? Wat bezielde me? Haar hersenen riepen dat ze het opnieuw moest proberen. Maar de rest van haar lichaam hield haar streng tegen. Roxie hapt naar adem en legt toch haar hand op de boom. Weer een flits. Roxie ziet haar vader in beeld. Hij staat voor haar moeder te schreeuwen. Haar moeder loopt angstig achteruit. Haar vader loopt weer op haar af waardoor ze tegen de muur knalt. Ze heeft Roxie in haar armen en houd haar zo vast dat het lijkt alsof ze Roxie probeert te beschermen. Roxie's vader haalt uit en slaat in het gezegd van haar moeder. Snel trekt Roxie haar hand terug. De tranen schieten in Roxie's ogen. 'Dit meen je niet' snikt ze zachtjes. Roxie zakt door haar knieën op de grond en kromp in een. Ze was bang. De tranen hadden de vrije loop. Woede kroop in Roxie omhoog. Hoe kan dit? Wat heeft haar vader wel niet allemaal gedaan! Het ene moment was haar moeder zo gelukkig en het volgde moment beschermt ze haar. Ooit komt ze hier terug, dit klopt niet. Ze moet achter de waarheid zien te komen. Zo hard als ze kan rent ze naar huis. Weg hier, weg!