Eleven

De volgende dagen gaan wonderbaarlijk genoeg snel voorbij. Ik maakte vrienden, voor zover je het vrienden kan noemen dan, en snapte opeens de lessen die gegeven werden. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik me eindelijk kon concentreren. Dat lukte eerst niet erg goed omdat ik steeds bang was dat de mensen achter me een spreuk op me uit zouden spreken. Bijvoorbeeld die waarbij ik op mijn kop in de lucht zou hangen. Dat leek me niet zo een pretje eerlijk gezegd. Hoe ik mijn vrienden kreeg was een beetje raar. Ik dacht terug aan het gesprek.
'Wat moet je?' vroeg een meisje met een harde uitstraling.
'We worden vrienden' zei ik op een toon die alles duidelijk maakte.
'Nee nee, dat dacht ik mooi niet' zei een ander meisje vlug.
'O ik dacht het wel' zei ik daarna en ik drukte mijn toverstok op de nek van het derde meisje. 'Dus wat denken jullie ervan?' zei ik met een zelfingenomen glimlach. Het tweede meisje begon hard te lachen.
'Ik vind het best' zei ze. 'Ik ben Patty en dit zijn Margriet en Daphne.' mompelde ze erachteraan.
'Ik ben May' zei ik vastberaden niet te veel tegen ze te vertellen.
'Zat jij niet in Griffoendor?' vroeg Daphne. Ik vroeg me af wat ik er op moet antwoorden terwijl ze me vragend aan keek. Shit, wat moet ik zeggen? Ik besloot gewoon hetzelfde verhaal te vertellen als ik Draco vertelde, want die vond het ook grappig. Ik vertelde het verhaal en ze moesten er ook een beetje dom om lachen. Sinds die dag trek ik een beetje met hen op en negeer ik Draco. Ik heb geprobeerd er met Daphne over te praten, maar die zei dat Patty steeds een soort met Draco heeft dus dat ik beter niks met hem kan krijgen.
Op een middag loop ik door de gangen en kom ik Draco tegen. Shit.
Wat. Moet. Ik. Doen.
'Hee May!' roept hij op een belachelijk vrolijke toon. Ik heb Draco nog nooit zo vrolijk gezien. Behalve dan als hij weer iemand verraden had en die persoon had straf.
'Hoi' zeg ik tegen hem. De vlinders gieren door mijn buik. Ik dacht altijd dat mensen overdreven. Met liefde op het eerste gezicht en die vlinders en zo. Ik geloofde er nooit iets over, maar nu, nu is dat wel anders. May! roep ik tegen mezelf in mijn hoofd. Doe niet zo belachelijk, dit slaat nergens op. Je moet niet met hem om gaan.
'Hé sorry nog voor laatst hoor. Ik weet niet wat me bezielde om Sneep erbij te halen. Ik weet echt niet waarom ik het deed.' Hij kijkt diep in mijn ogen maar zijn ogen kijken niet alsof hij me echt aardig vind. Hij probeert te doen alsof. Schiet door me heen.
'Draco ik...'
'Stttt' sist hij en hij legt een vinger op mijn lippen. Ik schrik van zijn aanraking en de vlinders worden heviger. Hij duwt me tegen de muur en drukt zijn lippen op de mijne. Even wil ik protesteren, wat is dit? Maar al snel verlies ik die vechtlust en droom ik weg bij zijn lippen op de mijne. Zijn hand op mijn heup en mijn rug tegen de muur waar hij me stevig tegenaan duwt.
'Draco' kreun ik. Hij zoent me heviger en het kost me moeite mijn verstand niet te verliezen. Ik ga helemaal op in zijn kus en ik zoen hem vurig terug. Opeens duwt Draco zich van me af. Ik kijk hem aan, hongerig naar meer.
'Wat doe je?' fluister ik. Dan komt er een griezelige glimlach op zijn lippen.
'Zo dat is ook weer gebeurt' mompelt hij.
'Draco?' zeg ik vragend 'hoe bedoel je?' vraag ik breekbaar. Hij trekt zijn wenkbrauwen op.
'Ik wilde even weten of je de moeite waard was, maar dat ben je blijkbaar niet. Mijn ogen worden groter en ik probeer me nog dichter tegen de muur aan te drukken.
'Nee' fluister ik alleen maar. 'Waarom zeg je dit Draco?' Ik wil dat je me nog eens zoent. Dat ik weer op kan gaan in het moment, dat het nooit over gaat. Maar dat zeg ik niet. In plaats daarvan kijk ik hem alleen maar verdrietig aan.
'Ik voel niks voor je May' zegt hij en dan loopt hij lachend weg. 'Verwachtte ze dat echt?' zegt hij nog in zichzelf. Mijn wereld lijkt in te storten. Ik dacht eindelijk wat gelukkiger te zijn en nou spat het weer zo uit elkaar. Ik zak als een klein hoopje op de grond en begin te huilen. Het maakt me niet uit dat mijn imago hiervan naar de maan gaat. Welk imago eigenlijk? Ik sta op en loop naar de wc's. Daar sluit ik me op in een hokje en stop niet meer met huilen. Het is me ook allemaal niet gegund.