Hoofdstuk 3

Ze is een Zayn-girl. Het dringt steeds harder tot me door. Waarom? Waarom zij? Iedereen, maar niet zij.

We zitten in de tourbus en we kijken een film. Ik heb geen idee over wat hij gaat. Ik staar maar wat voor me uit en merk pas dat er iemand naast me zit als hij iets zegt. "Nialler, gaat het wel een beetje? Je bent zo afwezig de laatste tijd."
"Ach, ik ben gewoon moe." Ik probeer het af te wimpelen met een simpel excuus maar Liam gelooft me natuurlijk niet. Hij doorziet alles.
"Niall, je kan jezelf misschien die dingen wijsmaken, maar mij maak je niet wijs dat er niets is. Ik het ogen in mijn kop hoor. Voor het geval je dat niet gemerkt had." Ik grinnik zachtjes. "Nee, dat had ik inderdaad niet gemerkt."
"Niall, ik weet dat er iets is. Vertel het me gewoon." "Er is echt niets, ik mis gewoon mijn familie. Ik heb mam, pap en Greg al zo lang niet meer gezien." Ik vind het erg dat ik de waarheid niet durf zeggen, maar ik wil liever niet dat iedereen weet hoe ik me voel terwijl ik het zelf niet eens goed weet. En ik heb niet helemaal gelogen, ik mis ze echt.
"Ach, Niall toch, wij zijn er toch voor je?" zegt hij en hij slaat zijn arm om mijn schouders. Plots voel ik tranen opwellen. Geen idee waar die vandaan komen, maar ze zijn er. "Niall, huil je nou?" vraagt Liam bezorgt. Ik antwoord niet maar begraaf mijn tranende ogen in zijn shirt. "Niet huilen. Het komt wel goed. Voor je het weet zijn we thuis." Hij troost me. besef ik. Hij troost me, ook al kent hij de ware reden van mijn tranen niet.