20 | Charlie

Door een lichte schok in mijn lichaam werd ik wakker en verwelkomde het helder daglicht me. Nog steeds wat verward keek ik rond en zag hoe Zayn nog lag te slapen, zijn armen waren sterk en beschermend rond mijn tengere lichaam heen geslagen. Ik glimlachte gelukzalig bij de gedachte, wat ik voelde voor deze jongen was raar en onverwachts in mijn leven gekomen. Verliefd? Nee dat was ik niet, maar hij haalde iets in me naar boven iets wat me beter maakte. De grip rond mijn middel verstrakte even en werd toen weer losser, geschrokken van de beweging keek ik op naar Zayn zijn gezicht. Zijn goudbruine ogen waren nu geopend en keken me iets wat verward aan, door de uitdrukking op zijn gezicht kon ik een kleine grinnik niet onderdrukken. 'Morning' zei hij hees 'Goedemorgend' zei ik zacht, mijn stem was bijna een fluistering. De chauffeur van het busje kon geen woord engels dus hij deed teken dat we op een afstand van het ziekenhuis waren en dat we moesten wandelen. Wandelen, niet mijn favoriete bezigheid zeker niet met de gips rond mijn been. Zayn hield mijn handen vast om me uit het busje te helpen, wat onhandig stuntelde ik op éen been en begon op mijn krukken verder te wandelen naar het ziekenhuis in de hoop dat we iemand vonden die ons dierbaar is. Het andere koppel dat erbij was, had een conversatie gaande en keek niet echt om naar ons. 'Heb je zussen of broers?' ik glimlachte bij de vraag, die ik stelde aan de getinte jongen naast me. 'Ja drie, 2 jongere en 1 oudere' er was een grote glimlach te zien rond zijn lippen als hij erover vertelde. Ik wist niet goed hoe we verder moesten, ik wou hem zo graag leren kennen maar het onwetende staarde me recht in de ogen. Hoe moesten we elkaar leren kennen in het midden van deze ramp? 'Ik weet dat het heel moeilijk is om in het midden van dit alles elkaar te leren kennen, maar ik weet dat we dit alles gaan overleven en uiteindelijk naar huis kunnen en daar wil ik je ook niet kwijt geraken' het was Zayn die sprak en het leek alsof hij over hetzelfde liep te piekeren. 'Ik was net hetzelfde aan het denken omdat ik voel dat er iets is tussen ons, ik kan niet precies plaatsen wat maar er is iets' Ik hoopte dat hij me begreep, want soms begreep ik mezelf niet. Hij knikte uit begrip en de blik waarmee hij me toen aankeek toen wist ik het, dit is niet zomaar iets het is speciaal.