~Rose~ 21

Het was nu twee dagen later. Gister had ik mijn ouders tot in detail alles moeten vertellen tot diep in de nacht. Ze wilden een psycholoog voor me regelen en vertelde dat het niet nodig was. Na een tijdje wist ik ze toch te overtuigen. Ik lig nog in bed en ben net wakker. Ik heb opgezwollen ogen en voel me beroerd. Note: Nooit huilen voor je gaat slapen! Ik loop naar de spiegel en probeer mijn gezicht een beetje op te knappen. Niet alleen smeer ik foundation op mijn gezicht, ook gebruik ik het op mijn polsen. Ik moet van mijn ouders per se met korte mouwen lopen en ik mag geen armbanden om. Dan maar zo. Mensen hoeven echt niets te zien! Het is vrijdag maar ik hoef nog niet naar school. Dat mag maandag pas weer en ik probeer toch maar een beetje te genieten van mijn dag vrij. Ik trek mijn favoriete shirtje aan en loop naar beneden. Mijn vader is in de tuin aan het klussen en heeft zijn gezicht in een plooi. Ik weet niet of dat dat door de inspanning komt of door gister. Ik bijt op mijn lip en loop naar de woonkamer waar mijn moeder in een joggingspak zit. Ze ziet er vreselijk uit en heeft duidelijk niet haar best gedaan dat een beetje te verdoezelen. Haar ogen zijn rood en het is duidelijk dat gister niet de laatste keer tot nu is geweest dat ze heeft gehuild. Ze heeft me nog niet gezien en ik rol nerveus met mijn ogen. Alsof dit gaat helpen! Ik bijt op mijn lip en ga toch maar zitten. Mijn moeder kijkt me alleen maar aan en volgt elke beweging die ik maak. Het is vreselijk bedrukt in huis en de spanning is te snijden. Het liefst spring ik op en schreeuw alles bij elkaar, maar ik houd me in, wetende dat het de situatie niet gaat verbeteren. Nog steeds kijkt ze me aan en ik probeer haar blik zo goed mogelijk te ontwijken. Ik voel hoe ik onrustig word en ik spring op naar de keuken om thee te gaan zetten. In de tijd dat de thee opwarmt loop ik niet terug, de spanning ontwijkend. Mijn gedachten vanochtend in de vorm van, yes! Ik heb een dag extra vrij zijn compleet vervaagd en het liefst stap ik nu op mijn fiets en rijd ik naar school! Mijn vader komt uit de tuin het huis binnen gelopen waardoor ik zijn gezichtsuitdrukking goed kan zien. Hij is duidelijk chagrijnig wat betekent dat ik maar beter uit zijn buurt kan blijven. Mijn thee is klaar en snel glip ik langs hem de woonkamer weer in om daar een wrak van een moeder te zien zitten. Ik zucht onhoorbaar en ga zitten. Ik neem kleine nipjes van mijn thee te nemen terwijl ik ondertussen de blikken van mijn moeder probeer te negeren. Mijn polsen beginnen te jeuken en ik begin vreselijk gestrest te raken. Misschien doet ze zo omdat ze om me geeft, en echt mijn moeder is een schat van een mens maar nu kon ik haar wel wat doen! Ze is op deze manier gewoon egoïstisch bezig! Ze weet toch wel hoeveel pijn mij dit doet?! Oke, ze is mijn moeder! Maar ik ben hier degene die momenteel iedereen tegen zich heeft. Niemand begrijpt mij! Ik bijt op mijn lip en sta op om naar boven te gaan. Mijn thee laat ik gewoon sta. Wanneer ik op de tweede traptrede sta krijg ik een opmerking naar me gegooid.
“Waar ga jij heen?!”
“Computeren.” Zeg ik zo overtuigend mogelijk. Mijn moeder knikt en staart uit het raam. Is ze nou echt zo dom?! Denkt ze nou echt dat ik ga computeren?! Naja, des te beter voor mij. Ik loop mijn kamer in en kom tot de ontdekking dat mijn moeder toch niet zo dom is als ik dacht.. Alle mesjes zijn uit mijn kamer, ook de pillen.. En dat niet alleen. Alles wat scherp is inclusief scharen en puntenslijpers zijn uit mijn kamer verdwenen. Ik ren het huis door en kom tot de ontdekking dat ze niet alleen uit mijn kamer zijn verdwenen, maar in het hele huis is niets scherps meer te vinden.