Ten

In de keuken waren ze nog steeds bezig met eten maken. De huiselven. Ik weet niet waarom ze dat 's nachts in hemelsnaam zouden doen, maar ik was er blij mee. Ik liet Fred en George mijn eetkunsten zien. Ik weet niet of ze er blij van werden, maar waarschijnlijk vooral misselijk. Ik propte het eten in mijn mond en kon niet meer praten en nauwelijks kauwen. En dan was het nou weer jammer dat kauwen noodzakelijk is om je eten door te kunnen slikken.
'Kauw kaauw miauw kauw' zong ik vrolijk. Ik ben waarschijnlijk slaapdronken want ik ben nog nooit zo vrolijk geweest op Zweinstein. En het paste nou ook niet echt bij mijn bitchy imago, maar aangezien het gezellig was had ik geen zin me anders voor te doen. Ik schrokte de rest van het eten naar binnen en pakte toen wat slijmerige soep met spul erin wat op oogballen leek. Ik zei dat Fred en George ook een kom mee moesten nemen. Ik liep langzaam door alle gangen en uiteindelijk kwamen we bij de slaapkamers van de leraren uit. Niemand was hier ooit geweest. Behalve de leraren zelf. Ten minste ik kan me niet herinneren er ooit iemand over gehoord te hebben. Ik open de deur en hoor iemand snurken. Ik denk niet dat Fred en George doorhebben waar ze zijn, want anders zouden ze denk ik niet verder durven.
'Psst' zeg ik terwijl ik ze wenk. Ik zet mijn kom met soep op een randje van Sneeps bed. Ik zet hem zo neer dat hij binnen een paar minuten eraf zou moeten vallen. We lopen door naar de kamer van Anderling en die van Banning. Daar zetten we de kommen hetzelfde. Dan horen we de kom op Sneeps kamer vallen. Er komt een hoop gescheld en gekrijs uit de kamer van Sneep. Ik hoor hem uit zijn bed stappen dus ik dwing Fred en George achter een grote pilaar en ga er ook staan. Sneep komt tierend zijn kamer uit en hij schreeuwt moord en brand. En hij zit natuurlijk onder de plakkerige groene slierten. Ik hoor Fred en George achter me hun lachen bijna niet meer in te kunnen houden. Zelf zit ik ook op het randje. Dan proest George het uit. Gelukkig is Sneep net te ver weg om het te horen. Dan kom Banning uit zijn kamer rennen en hij maakt rare schuddende bewegingen. Ik zie me al voor me hoe Sneep en Banning straks samen op de badkamer staan. Anderling komt haar kamer niet uit dus haar kom zal wel niet omgevallen zijn. Dan beginnen we alle drie te schateren.
'Zag je die hoofden!'
'Die groene slierten dan!'
We lachen nog een tijdje tot ik zeg dat we echt weer terug moeten gaan naar onze bedden. Voordat ze merken dat we uit bed zijn. Als ze dat al niet hadden gemerkt. De tweeling roept me nog iets na over dat ze me geweldig vinden of zo maar dan komt de afslag naar mijn kamer. Ik zwaai nog naar ze en lach in mijn hoofd nog door. Echt jammer dat ik niet in hun jaar zit. Als ik op mijn kamer terug kom en in mijn bed ga liggen kraakt er iets onder mijn kussen. Ik loop naar het raam toe en probeer daar met het weinige maanlicht de letters te lezen.


May,
Je bent op de goede weg.
Je komt er wel
Hopelijk tot snel
je vader.

Ergens bezorgt de brief me rillingen. Wie zou mijn vader zijn, en waarom zou hij zo graag willen dat ik me misdraag en bij de afdeling kom te zitten waar Hij-die-niet-genoemd-mag-worden in zat?
Duizenden vragen spoken door mijn hoofd en het duizelt me helemaal.
Ik stap weer in bed, leg de brief onder mijn kussen.
Morgen is weer een nieuwe dag, dan kan ik nadenken over mijn vader.
Met die gedachtes val ik in slaap.