01 - Who will survive this?

Ik voelde een koude ijszak die tegen mijn voorhoofd werd gedrukt. Het voelde zeer koud tegen mijn voorhoofd aan. “Zou hij beter worden?” Vroeg Niall tegen iemand die ook hier ergens was. Ik had totaal geen idee tegen wie hij praatte. En waar ik was wist ik ook niet. Ik probeerde mijn ogen open te doen maar het lukte niet. En wat had ik zo’n ontzettende koppijn… En ik had totaal geen zicht in mijn ogen. Wit, dat was het enigste wat ik zag. Wat heb ik? Wat is er met me? Ben ik aan het dromen? Of is dit echt? De vragen stroomde door mijn hoofd. “Niall….?” Kwam er zachtjes uit mijn mond.
“Zayn? Zayn!” Niall klonk blij om me te horen. Ik voelde twee sterke armen die op mijn schouders werden geplaatst. Ja, Niall deed veel in de sport wereld. Hij had dus gigantische biceps en een sixpack. “Zayn?” Niall schudde me heen en weer. Terwijl hij dat deed werd mijn hoofdpijn nog erger. “Niall! Doe eens rustig.” Klonk er alweer een stem. Dit keer was het een veel andere stem dan daarnet. “Sorry. Ik ben blij dat hij iets zegt.” Ik voelde dat Niall zijn armen weer van me af hield. “Niall, ik heb zo’n gigantische koppijn. En ik zie niks door mijn ogen.” Mijn stem klonk verdrietig. Hel leek wel dat ik had gehuild. Mijn keel deed ook gigantisch zeer. Maar als ik had gehuild hadden mensen mij dan kunnen zien? Niemand mocht mij zo zien. Iedereen wist dat ik een bad boy was. En als ik had gehuild zou ik jaren lang gepest worden op school en voor ‘watje’ worden uitgescholden. Daar kwam ik misschien later wel achter. Wat ik heb gedaan. Maar het enigste belangrijkste was dat ik wil wat er was gebeurd. “Wat is er eigenlijk gebeu-?” Ik kon nog niet mijn zin afmaken want Niall begon er door heen te praten. “Zayn, doe maar even een dutje. Dan komen wij zo terug. En misschien kun je dan ook weer door je ogen kijken.” Vertelde Niall wijs als een dokter. “Ja, oke.” Zei ik dan maar.