18 | Zayn

De verpleegster was me komen vertellen dat ik het ziekenhuis moest verlaten omdat ze de plaats nodig hadden voor andere mensen die de ramp hadden overleefd. Ik moest nog even langs de dokter die mijn wonden ging nakijken voor ik kon vertrekken. De dokter vertelde me dat mijn wonden goed genezen waren en gaf me nog een paar pijnstillers voor mocht ik ze nodig hebben. De bedrukte warmte sloot zich rond mijn lichaam toen ik buiten kwam, duizenden mensen liepen hier rond en ik wist even niet goed waar ik naartoe moest. Ik keek even in het rond om de menigte van mensen in me op te nemen. De donkere haren die ik eerder in de zaal had gezien verschenen in de menigte en het zonlicht weerkaatste lichtjes, het meisje draaide zich even om en het gezicht van Charlie verscheen. Ze verdween even snel als ze er was en van verbazing sprongen mijn ogen open, ik probeerde me door de hoop mensen te werken naar de plek waar ik haar zag. Lichtjes in paniek begon ik wild rond te kijken of ik ze ergens zag, ik moest haar vinden. Dat was mijn besluit, ik verzamelde alle lucht in mijn longen 'CHARLIE!!!!!' ik riep zo hard als ik kon en ik hoopte dat ze me had gehoord. 'ZAYN?' ik hoorde hoe iemand mijn naam riep en ik probeerde achter de afkomst van het geluid te komen, ik draaide en keerde tot ik ze op de grond zag liggen. Charlie. Eindelijk. Ik duwde mensen opzij tot ik haar had bereikt ik keek haar recht in haar donkere ogen aan zoals ik had gedroomd, ze was adembenemend. Ik hielp haar recht, ik sloeg mijn arm rond haar middel om haar de ondersteuning te geven die ze nodig had. Een kleine dankbare glimlach speelt rond haar lippen. 'Ik dacht dat ik je kwijt was' ik was de eerste die iets kon uitbrengen. Tranen vormden er in haar ogen en eenzaam liep éen traan over haar wang. Ik veegde de traan van haar wang met mijn duim en trok haar tegen me aan. Ze sloeg haar twee armen rond mijn nek, we bleven even staan om te genieten van de omhelzing. Hoe we nu verder moesten? Ik had geen idee.