26~

‘Kijk!’ Enthousiast hou ik het briefje voor Elike haar neus. Ze pakt het briefje aan en leest het vlug. ‘Ah, dus jij wilt langsgaan met je boek? Goed idee.’ Ze gaat verder met het vullen van het schap. ‘Vind je het echt een goed idee?’ Ik bijt op mijn lip. Ik weet het nog zo net niet. Aangezien er soms plaatjes blijken te verdwijnen. Ze knikt. ‘Zeg kind kun je even helpen? Ik ben vanmorgen door mijn rug gegaan.’ Ze trekt een pijnlijk gezicht. Ik twijfel geen moment en neem de pakken hagelslag van haar over. ‘Dankje.’ Mompelt ze terwijl ze terug naar haar toonbank strompelt en op de stoel gaat zitten. Ik vul de rekken en loop dan ook naar de toonbank. ‘Nog meer klusjes?’ Ze schudt glimlachend haar hoofd. ‘Nee kind. Ga maar lekker naar binnen om wat te drinken. Over een kwartiertje sluit ik de winkel. Dan kunnen we eten.’ ‘Okidoki.’ Vrolijk huppel ik door de smalle gang die in het woonhuis uitkomt. Zacht neurie ik een liedje. ‘Vrolijk?’ Ik laat het pak melk zowat uit mijn handen vallen als ik Monroe’s stem achter me hoor. ‘Jap.’ Ik schenk hem een glimlach en vul dan mijn glas met melk. ‘Zeker door die boekengast?’ ‘Jap’ Ik loop langs Monroe heen met mijn glas melk in mijn hand. Voorzichtig ga ik zitten op de bank. Op de salontafel staat de roos die William me heeft gegeven in een smal vaasje. Het is werkelijk een prachtige roos. Zelfs de kleine doornen stralen pure perfectie af. Het kaartje had ik echter wel weggegooid. Dát boeide me niet zoveel. Ik zet met een klap mijn lege glas melk op tafel. Ik sta op en loop langs Monroe naar de trap toe. Gek dat hij zich nog niet heeft verplaatst. Hij grinnikt als ik langsloop. Vragend kijk ik hem aan. ‘Melksnor.’ Zegt hij lachend. Met rode wangen veeg ik snel mijn bovenlip af. ‘Grappig Monroe.’ Zeg ik sarcastisch als ik dan toch de trap op loop.

‘Belle en het beest.’ Lees ik hardop. Ik vind het raar dat er bij dit verhaal altijd weinig plaatjes hebben gezeten. Zelfs de beginpagina is leeg. Maar die is altijd al leeg geweest. Ik blader wat door. Misschien moet ik bij gaan houden of er meer plaatjes verdwenen zijn. Bij de derde pagina van het sprookje Doornroosje houd ik mijn adem in. De roos is weg. Er was altijd onderaan deze pagina een roos getekend. In mijn gedachte probeer ik na te gaan hoe de roos eruit zag. Hij was rood, dat zeker. Had hij doornen? Ik geloof van wel. Zou dit Williams roos zijn? Nee, Belle, focus. Dat kan niet. William heeft niets te maken met al dit gedoe. Ik trek de la van het bureau open en vind daar een tekenblok. Perfect. Ik sla het open en begin met schrijven. Al snel heb ik de lijst af van alles wat tot nu toe mist in het boek. Ook maak ik kleine schetsjes. Een klop op de deur haalt me uit mijn schetsboek. ‘Binnen.’ Mompel ik. ‘Hey.’ Monroe opent de deur en leunt tegen de deurpost. ‘We gaan eten. Kom je?’ Ik draai me om en glimlach. ‘Is goed.’ Met mijn handen achter mijn rug sla ik het schetsboek dicht en verstop ik het in de la. Van voor natuurlijk een pokerface, Monroe mag mijn boek niet ontdekken.

‘Dus morgen wil je langsgaan? Misschien kan Monroe mee. Dat is veiliger.’ Elike geeft me de pan aardappelen aan. Ik knik en ik hoor Monroe zuchten. ‘Is het zo erg om met mij op stap te gaan?’ Verontwaardigd kijk ik hem aan. ‘Oh, nee, dat is het niet. Maar boeken. Tja niet ècht mijn ding.’ Hij pakt de pan van me over. ‘Je zou je moeten schamen.’ Mompel ik zacht. ‘Hoezo?’ Vraagt Monroe lacherig. Ik kijk hem aan en zie dat hij zijn o-zo sexy grijns weer op zijn gezicht heeft geplakt. ‘Omdat zonder boeken het leven niets waard is. Boeken zijn onze gidsen. Onze houvast. Het is ons alles. Het is pure kunst!’ Mijn prachtige overtuiging werkte echter alleen maar op Monroe z’n lachspieren. ‘Geniaal.’ Brengt hij uit als hij weer op adem is gekomen. ‘Jongens, laten we tijdens het eten de vrede bewaren.’ Zegt Elike kalm als ze mijn boze hoofd ontdekt. ‘Goed.’ Grom ik. Het doet verdacht veel pijn hoe Monroe me recht in mijn gezicht uitlacht. Ik had gewoon gehoopt dat hij niet zo zou zijn. Mis gegokt.