17 | Charlie

Niemand. Gewoon niemand in heel dit ziekenhuis dat ik ken, hoeveel andere ziekenhuizen zouden er hier zijn in de buurt? Ik besloot om terug te keren naar mijn bed, genoeg gewandeld voor vandaag. Ik plofte neer in mijn bed en maakte een afspraak met mezelf dat ik elke dag terug ging keren door de gangen van dit ziekenhuis tot ik iemand vond. Ik sloot mijn ogen en liet mijn lichaam wat rusten door de zware inspanning dat het zo net had moeten doorstaan. Veel rust had ik weer niet want de verpleegster tikte me rustig aan op de schouder, toen ik mijn ogen opende had ze de vriendelijke glimlach die altijd te vinden was rond haar lippen. 'I'm sorry but you have to leave the hospital, we don't want to be rude, but we could really use the space, alot of people come in everyday that need help, so here are some clothes' ze begeleidde me naar een ruimte waar ik tijd had om even wat kleren aan te trekken. Eens ik aangekleed was, verliet ik de ruimte en lachte ik nog eens vriendelijk naar de verpleegster en vertrok ik op mijn krukken. Buiten was het éen grote chaos, ik probeerde vele mensen te ontwijken en ontving hier en daar een rake klap waardoor ik vele keren bijna mijn evenwicht verloor. Een man met een grove baard loopt mijn richting uit en met een felle klap val ik op de grond.

IK HEB WIFIIII dat gezegd te hebben geef ik jullie dit deeltje en activeer ik er morgen nog eentje.