006 • six • VI

Ryder Leah Brown

Hij kreunt, wat mij hem blij -net iets te blij- laat omhelzen. “Ryder”, komt er moeilijk uit. “Oh, sorry”, zeg ik wat verlegen. Hij opent langzaam zijn ogen, die meteen mij zoeken. Ik glimlach wanneer hij me gevonden heeft. “Gaat het wel?” Hij plaatst zijn handen langst zijn lichaam om zichzelf omhoog te duwen, tevergeefs valt hij met een plof terug neer. Ik kijk hem pijnlijk aan. “Ik voel me duizelig, Ryder,” Oh, shit, zijn schorre stem. Ik huiver, “kun je misschien een ambulance bellen ofzo? Ik ben wel neergeslagen.” Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Dat ik daar niet aan gedacht had. Ik laat me vallen op mijn kont en met gestrekte benen. Ik hef Noahs hoofd op en schuif mijn benen eronder. “Dank je”, glimlacht hij zo goed mogelijk. Ik haal mijn iPhone boven en typ het nummer van de ambulance, waarna hij overgaat.

“Ze zijn er zo meteen.” Hij antwoordt niet, ik neem het hem niet kwalijk. Ik leg mijn hand op zijn diepdonkere haren en aai hem zachtjes. Een lichte grijns vormt om zijn lippen, wat me zelf laat glimlachen. Ik buig voorover, zo ver ik kan, en geef hem een kusje op zijn wang. Hij reageert door zijn ogen te openen. Zijn blik staat vragend. “I love you, please know that.” Mijn blik staat bezorgd. Hij ziet er echt zwakjes uit en volgens mij heeft hij heel erge pijn. “I do", antwoordt hij bevestigend. Hij sluit zijn ogen weer.

Ik hoor de ambulancesirenes al in de verte. “Moet je niemand verwittigen?”, Noah. “Ze komen er zelf wel achter.” “Ryder, please.” “Ik kan je niet zo maar alleen laten.”
“Hey”, het was meer wet gebrom. Justin. Noah wil opkijken, dus recht zijn nek. Een pijnscheut gaat door zijn lichaam, waardoor zijn hoofd weer op mijn schoot belandt. Hij vloekt wat en kreunt. Ik had mijn hoofd al gedraaid om bevestiging te vragen op wat ik dacht en ja, ik had gelijk. Het is Justin. Hij heeft een zakje ijsblokjes in zijn handen. Dat ging hij dus doen.
Ik knik naar hem als goedkeuring en hij komt dichterbij. Hij hurkt langs Noah neer en wil de zak op de lelijke bult plaatsen, maar Noah wendt koppig zijn hoofd af. Justin geeft me een snelle blik. Ik pak de -kouder dan mijn verwachting- zak over. “Noah”, zeg ik zo lief mogelijk. Zijn blauwgroene ogen priemen in de mijne. “Fine”, mompelt hij.
De ijszak vindt een plaatsje rustend op mijn been, langs Noahs gezicht. Ik denk dat ik de koude meer voel dan hij zelf. “Dank je, Jus-“
Ik kijk op, maar hij is verdwenen. Mijn blik schiet naar Noah, maar die heeft zijn ogen gesloten.
“What even…”, mompel ik, meer tegen mezelf.