005 • five • V

Ryder Leah Brown

“Damn it.” Justin laat zijn hoofd voorover vallen, even raakt hij mijn schouder. Ik draai mijn hoofd naar het geluid. Justin schopt net naast mijn linkerbeen, tegen de kluisjes. Hij draait zich volledig.
Noah komt aangelopen, zonder tas. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. Hij kijkt van mij naar Justin en weer terug. What the fuck komt hij hier nou weer doen? Ugh. Ik had hem ook wel zelf aangekund.
“Laat haar met rust.” Oh dappere Noah. Ik zucht. Mijn blik dwaalt af naar Justin. Hij heeft een lichte frons boven zijn wenkbrauwen, gebalde vuisten en opgespannen spieren. Je kunt gewoon het wolkje met onweer en regen boven zijn hoofd zien zweven.
Noah vertraagt zijn loopje in een stap. Hij is ongeveer drie stappen van ons verwijderd, als Justin op hem af komt. Mijn ogen worden groot. Mijn brein begint razendsnel te werken. Ik vlieg naar hun twee toe. Justin slaat met zijn linkervuist in een deurtje. Hij laat een kleine deuk achter. Ik trek even mijn onderlip wat naar onder. Ik wed dat, dat pijn deed. Noah zet verschrikt een stap achteruit. Hij mag er dan wel stoer uitzien, hij heeft een klein hartje.
“Justin”, probeer ik zo kalm mogelijk. Hij gromt iets. “Noah, je kunt beter-“
Met een harde knal klapt Noahs hoofd tegen een metalen deurtje en valt hij neer op de geruite grond. Ik kniel meteen naast hem neer. Vliegensvlug draait mijn hoofd naar Justin. Hij lijkt een beetje geschrokken van zijn eigen kracht, maar probeert dat te verbergen achter zijn woede.
Tranen springen in mijn ogen. “Hoe kon je”, breng ik uit. Zijn spieren ontspannen en zijn handen zijn geen vuisten meer. Zijn gezichtsuitdrukking staat nog steeds op onweer. Hij grijpt me bij de hals van mijn T-shirt en trekt me overeind. Ik schrik enorm, waardoor een paar tranen over mijn wangen parelen. Hij wil iets zeggen, ik zie het aan zijn ogen. In de plaats daarvan, zwijgt hij. Zijn goudbruine ogen stralen in de ietwat zonnestralen die binnenschijnen door het koertje en de ramen ernaast. Hij staart me aan met zijn kijkers, alsof zijn leven er vanaf hangt. Ik houd mijn adem in, bang voor wat er gaat komen. Hij laat mijn hals los. Zijn kijkers hebben de mijne niet losgelaten. Hij schudt twee keer zijn hoofd, dan draait hij zich om en loopt weg. Ik kijk hem na, tot hij weg is. Dan besef ik dat Noah nog steeds op de grond ligt. Ruw veeg ik de tranen weg en buig over hem neer. Met mijn koude, voor de rest normale, handen klets ik lichtjes tegen zijn wang, terwijl ik zijn naam zeg. Ik schud zijn hoofd wat door elkaar. “Please, Noah, word wakker.” Met mijn lege hand neem ik de zijne vast en geef er kneepjes in. Nieuwe tranen wellen op. Er valt een eenzame traan op Noahs blauwgrijze sweater, die een klein donker plekje achterlaat.
“Noah”, fluister ik.