004 • four • IV

Ryder Leah Brown

Het stoort hem mateloos. Hij kan alles krijgen wat hij wil, alles wat zijn hartje begeert. Iedereen staat voor hem te springen. Mostly, omdat ze bang van hem zijn of omdat hij Drew is. Drew met het altijd perfecte kapsel, de getrainde spieren en vooral het fameuze imago. Ik, daarentegen, haat hem. Ik haat hem als de pest. Hij haat me ook, maar ik sta op zijn verlanglijstje. En ik bedoel dus echt 'verlang'-lijstje. Hij wil me. Misschien komt het omdat ik me niet laat doen, omdat ik niet voor hem sta te springen.
Hij heeft me gemaakt tot wie ik nu ben; bijna vriendloos, emotieloos, kwaad en vooral Reckless. Hij heeft me mijn imago gegeven. Hij zorgde ervoor dat ik populair was, maar niet op zo'n ik-ben-een-cheerleader-en-date-de-football-captain-slash-knapste-jongen-van-school-manier, nee. Hij maakte me ellendig, ijzingwekkend, onheilspellend, beangstigend en mysterieus. Hij was degene die de hele leugen verspreid heeft en iedereen geloofde hem, want na ja, hij is Drew.

Ik plaats mijn handpalmen op de voorkant van zijn schouders en geef hem een duw. Desondanks, is hij sterker. Hij grijst. "Probeer je weg te komen, prinsesje." Hij spot met me. Elk meisje zou nu liggen zwijmelen aan zijn voeten, maar niet ik. IJzingwekkend. Ik druk mijn lippen stijf op elkaar, om alle scheldwoorden binnen te houden. Hij schudt zijn hoofd. "Ellendig", hij spreekt elke lettergreep nauwgezet uit. Hij meent het. Ik bijt mijn kaken stevig op elkaar. Ik mag hem niet laten merken dat het door hem komt dat ik me zo voel. "Je bent walgelijk", antwoord ik hem. Lichtjes trekt hij zijn hoofd achteruit, wijdt zijn neusgaten en knippert. Zijn lippen, foutloze lippen, die eerst op elkaar zaten, tonen nu een stukje van zijn glimmende witte tanden. Hij neemt een hap adem, om iets te zeggen, maar laat die weer schieten. Zijn hoofd draait hij naar links. "Ik haat je", kreunt hij nauwelijks in mijn oor. Een rilling loopt over mijn ruggengraat. Niet om de woorden die hij zei, maar wel om hoe hij het zei.
Hij draait ons met een kwartdraai naar links, zodat ik met een schok tegen de muur met kluisjes gedrukt wordt. Ik sluit voor een kort moment mijn ogen, om de pijn te harden. Mijn oogleden schuiven weer omhoog, als verticale lamellen bij ochtendzon. Twee helder bruine ogen doorboren bijna de mijne. Dromerig dwaal ik af, zijn ogen nemen me mee.

Wat als ik hem gewoon zijn zin geef, dan stopt hij, toch? Dat is toch het meest logische, dan heeft hij gekregen wat hij wou en kan hij verder met z’n leven.
“Wacht”, riep ik, net voor hij de hoek om ging, terug naar huis. Hij stopte, maar draaide zich niet om. Ik sprong recht van de ligstoel en liep gelijk naar hem toe. Ik ging recht voor hem staan. Hij mocht dan wel een kop groter zijn dan mij, ik was niet bang van hem.
“Wat?”, snauwde hij. Ik trok mijn hoofd schuin. Vriendelijker mag wel, maar verder negeerde ik het. “Wat is het precies dat je wilt?”, vroeg ik hem. Hij trok een wenkbrauw op, in een perfecte hoek, waarna hij één mondhoek omhoog trok en grijnsde.

“Wat ga je eraan doen? Wie gaat je helpen? Wie gaat me tegenhouden?” Zijn warme ademen verspreidt zich over de oppervlakte van mijn gezicht. Ik kijk hem strak aan, emotieloos. Ik adem goed in en trillerig weer uit, omdat ik wist dat hij gelijk had. Zijn gezicht, inclusief lippen, komen gevaarlijk dichterbij. Mijn hoofd plakt al tegen een kluisje dus ik kan niet verder achteruit. Mijn ogen dwalen af naar zijn lippen. Ik had die al eens gevoeld, maar niet op school. Ik voel me licht in m’n hoofd, als hij nog wat dichter komt. Hij plaatst één hand op mijn heup, blote heup. Met de andere streelt hij mijn kaaklijn van boven naar onder. Wanneer hij bij mijn kin komt, nemen zijn duim en wijsvinger die vast. Hij kantelt zijn hoofd naar links. Ik ben tijdelijk verdoofd. Mijn armen hangen langs mijn lichaam, mijn nekspier is moeilijk strak te houden, waardoor mijn hoofd zachtjes heen en weer beweegt, onopgemerkt.
“Ryder!”