16 | Zayn

Ik lag ondertussen al een week in het ziekenhuis, zodat mijn wonden konden genezen. Ik had mijn ouders kunnen contacteren en hun laten weten dat ik op een paar wonden er goed vanaf ben gekomen. Ze konden niet overvliegen omdat ze het zich niet konden veroorloven, maar dat maakte voor mij niet zoveel uit omdat ik gewoon wou dat ze wisten dat ik oké was. Ik begon me zorgen te maken over iedereen die hier was en of ze het wel hebben overleeft? Ik lag in een enorme grote zaal met allemaal mannen, sommige waren er beter aan toe dan anderen.Tussen al de bedden waren er kleine ruimtes maar er liepen allerlei mensen om hun vermiste familieleden te vinden. Een tikkend geluid liet me opkijken uit mijn gedachten een meisje met lange haren liep voorbij op krukken en soms moest ze even een stop maken om haar been of voet te laten rusten. Ze liep op een sloom tempo verder door de zaal en ik keerde terug naar mijn wereld van gedachten. Langzaam vielen mijn ogen dicht en was de plaats waar alles mogelijk was niet ver weg.

Ik sloeg mijn armen rond haar middel en trok ze dichter tegen me aan, haar frisse adem kaatste tegen mijn nekholte en de geur van munt drong mijn neus binnen. Haar donkere haren wapperden mee in de wind, haar mysterieuze donkerbruine ogen keken op en staarden me met een kalme blik aan. Ik zette een kleine glimlach op en kuste haar vederlicht op haar wang, ze plaatste haar handen in mijn nek en trok ons iets dichter naar mekaar toe. Haar lichtroze lippen vonden een plaats op de mijne, de kus was liefdevol en was net wat ik zocht...

Ik schokte wakker en keek vluchtig om heen om te kijken waar ik was, Charlie waar is ze? Met een gelukzalig gevoel dacht ik terug aan mijn droom en ik kon geen slaap meer vatten.

Hoihoi iedereen, ik vertrek vannacht om 2.30u naar het vliegveld dus dit is het laatste stukje voor een week. Misschien heb ik wifi in mijn hotel, zoja activeer ik daar nog een stukje