14 | Charlie

Ik had een 'aparte' kamer wel wat je apart kon noemen natuurlijk, mijn kamer was afgesloten van alle bedden door middel van een gordijn. Mijn gordijn werd ruw en met een piepend geluid opzij geschoven en met een soort van benieuwdheid in mijn ogen keek ik naar het gordijn, een vleug van teleurstelling ging door me heen toen ik een verpleegster tevoorschijn zag komen vanachter het enorme doek. 'I am gonna take you with me, we are gonna clean your leg and take care of it' ik knikte uit begrip en ze gaf me krukken aan zodat ik haar kon volgen naar een andere kamer. Het bleek dat ik nadat ze mijn been hadden verzorgd een bed kreeg dat tussen alle andere mensen stond, een beetje interessanter. Een iets oudere vrouw kwam naar me toegelopen en begroette me, ze nam allerlei spulletjes uit schuiven en kastje en deed mijn ziekenhuiskleed wat omhoog.

Na een tijdje was ze klaar en had ik netjes een witte gips rond mijn been zodat mijn been kon genezen, de verpleegster die me eerder hiereen bracht kwam me weer halen en begeleidde me naar een leeg bed in de overvolle en bedrukte gang. Met een zachte plof, plaatste ik me op het bed en met behulp van de verpleegster kon ik me weer neerleggen om mijn ogen weer even te laten rusten. Na een poging van een paar minuten kwam ik tot de stelling, dat slaap moest wachten tot s'nachts omdat het hier veel te rumoerig was om een oog dicht te doen. Ik hoopte dat het s'avonds wat rustiger werd en dat ik mijn lichaam dan een paar uurtjes rust kon gunnen. Zoals ik gedacht had, werd de roes die de hele dag heerste in het hele ziekenhuis wat rustiger en kon ik voor een paar uur mijn ogen sluiten en vergeten waar ik ben.