Epiloog

Grijnzend liep ik het gerechtsgebouw uit, naast mij liepen mijn vader en Paul en Scot, Devon, Peter, Merida en Axton stond een eindje verderop op ons te wachten.
'En?' vroeg Scot zodra we bij ze waren.
'Het blijkt dat Mark de politie agent omgekocht had om mij mee naar Frankrijk te nemen, dat en het feit dat papa gezegd heeft dat Mark zichzelf van het dak gegooid heeft, is de reden dat ik blijven mag!' zei ik grijnzend. Scot trok me meteen zo dicht tegen me aan dat ik amper kon ademen.
'Dit moeten we gaan vieren,' zei Devon grijnzend.
'Ik kook wel,' zei ik glimlachend. 'Pasta, met wormen voor Scot.' We schoten met zijn vijven in de lach terwijl mijn vader Merida en Axton ons verbaasd aan keken.
'Kom op, met zijn allen naar huis,' zei mijn vader terwijl hij iedereen naar de bus halte begon te duwen. 'want ik heb zin in een borrel.' Scot en ik liepen achteraan en gingen samen in de bus zitten.
'Ik zal je nooit laten gaan,' fluisterde hij zachtjes in mijn oor terwijl ik uit het raam keek. Hij draaide mijn gezicht om en kuste me zachtjes. Ik kon niets anders doen dan lachen en zeggen: 'Wat brengt je op het idee dat ik ooit bij je weg zou willen?'