04.

Snel ren ik over het zandpad. Door de ontmoeting met Finnick ben ik de tijd helemaal vergeten. En over een paar minuten moet iedereen op het plein staan, omdat de boete begint. Mijn lichaam doet pijn door de extra inspanningen. De afdrukken van de zweepslagen branden in de hete zon. Opgelucht haal ik adem als ik me bij mijn vriendinnen voeg. Jasmine, Kimberly en Rose staan nog in in de rij om zich in te schrijven en snel ga ik bij hun staan.
'Gaat het?' vraagt Jasmine, wanneer ze bezorgd naar de duidelijk zichtbare afdrukken staart. Natuurlijk hebben ze al gehoord wat er gebeurd is, niets blijft hier geheim.
'Het gaat wel.' antwoord ik, maar mijn hoofd tolt. Maar niemand houdt Jasmine voor de gek en ze ziet al dat het erger is dan dat ik zeg.
'Weet je het zeker?' vraagt ze, terwijl ze angstig naar de verwondingen kijkt. Jasmine kan net als ik goed tegen verwondingen. Nu ik erover nadenk, ik heb het eigenlijk ook niet zo op naalden. Of bloed. Gelukkig bloeden de afdrukken niet.
'Annie, wat ben je laat.' gilt Rose er luid doorheen. 'De boete begint al bijna.'
'Alsof het zo geweldig is om bij de boete te zijn.' mengt Kimberly zich in het gesprek. 'Wat is het toch leuk dat er alweer mensen mee moeten doen aan de spelen.'
Ik weet dat ze het sarcastisch bedoelt, maar ze heeft echt gelijk. We moeten feest vieren, omdat er weer mensen doodgaan. Omdat het Capitool dwingt om mensen tot de dood te laten vechten. En misschien ben ik dit jaar wel aan de beurt. Of één van mijn vriendinnen. Ik bijt op mijn lip. Het zou echt verschrikkelijk zijn als Jasmine, Kimberly of Rose de arena in zou moeten.
Langzaam lopen we naar het midden van het plein en gaan bij de andere jongeren staan. We hoeven niet lang te wachten. De burgemeester houdt een lang en vooral saai verhaal over de Donkere Dagen en hoe het geweldige Capitool ons redde. Alsof we dat verhaal nog niet vaak genoeg hebben gehoord. Ondertussen glijden mijn ogen steeds naar de anderen op het podium. Helemaal links zit Hyacintha. Volgens mij vindt zij het verhaal ook saai, want ze zit de hele tijd aan haar paarse haar te plukken. Daarnaast zit een oude vrouw die volgens mij Mags heet. Ze heeft één van de eerste spelen gewonnen volgens mij. Al heb ik die nooit gezien natuurlijk. Als laatste in de rij zit Finnick. Zijn ogen ontmoeten de mijne en hij knikt me bemoedigend toe. Met moeite tover ik een glimlach op mijn gezicht, maar door de spanning lijkt het meer op een grimas.
Dan staat Hyacintha op en huppelt naar voren. Ze mompelt nog even haar standaard praatje over hoe leuk ze het vindt om hier in District 4 te zijn en zegt dan haar gebruikelijke 'Dames gaan voor.'
Jasmine knijpt even zachtjes in mijn hand en ik lach zenuwachtig naar haar. Mijn ogen blijven op de bol met namen gericht. Mijn naam staat op zes briefjes daarin. Maar zes briefjes, in vergelijking met al die duizenden anderen. Een kleine kans, bijna minimaal. Toch bestaat die kans. Dat ik de arena in moet. Of één van mijn vriendinnen. De spanning golft door mij heen. Het voelt als een eeuwigheid, terwijl Hyacintha maar in die bol blijft graaien. Dan heeft ze eindelijk een briefje te pakken. Iedereen op het plein houdt zijn adem in. Ik bijt gespannen op mijn lip. Langzaam vouwt ze het open.
'Annie Cresta.'