001| A new start.

Roxie stak de sleutel in het slot en draaide de deur van het nieuwe huis open. Ondanks dat voor haar het een nieuw huis is, is het huis zelf al oud. De zwarte deur ging moeizaam open. Het was een donker, zwart huis met een groot zwart hek er om heen. Het stond midden in het bos verstopt tussen de bomen. Roxie zelf vond het best een griezelige uitstraling hebben, maar haar vader vond het een prachtig huis. Hij moest zo nodig al mijn herrineringen aan mijn moeder laten verdwijnen door in een ander huis te wonen en niet in het oude huis te blijven. Ze vroeg zich af waarom ze eigenlijk in zo'n groot huis moesten gaan wonen, ze waren maar met z'n tweeën! Een jaren geleden is Roxie's moeder overleden. Roxie kwam thuis vanuit school en haar vader vertelde met tranen in zijn ogen dat haar moeder in het ziekenhuis lag. Haar vader vertelde dat haar moeder een ongelukje had gehad met het koken en dat het mes in haar was gekomen. Roxie vond het een vreemd verhaal want het was pas vier uur en haar moeder zou nooit gaan koken om vier uur dat was veelste vroeg, normaal begon ze er rond een uur of zes mee. Maar wat het allemaal nog aparter maakte was dat er daadwerkelijk eten in de keuken stond. Roxie en haar vader zijn samen naar het ziekenhuis gegaan, Roxie heeft toen niet met haar moeder kunnen praten want iedereen was druk met haar bezig. Roxie zat met opgetrokken knieën tegen de muur toen een dokter naar haar toe kwam. 'Meisje waar is je vader?' vroeg hij. 'Weet ik niet' zei ze zachtjes. De tranen sprongen in Roxie's ogen. 'Het spijt me meisje maar je moeder heeft het niet gehaald'. De dokter zakte op zijn knieën en ging voor haar zitten. Roxie's ogen werden groot. 'Bedoel je.. je bedoelt dat ze dood is?' De tranen sprongen in haar ogen en toen kwam al het verdriet los. Roxie begon hard te huilen en de dokter troostte haar rustig. Roxie wist nog zo goed dat haar hart toen in duizend stukjes brak. De tranen bleven toen maar stromen en iedereen moest uit haar buurt blijven. Roxie was toen vijftien jaar, een maand voor haar verjaardag was dit allemaal gebeurd. Haar moeder had haar zestiende verjaardag niet mee kunnen maken., die verjaardag had speciaal moeten zijn! Maar de verjaardag was niet speciaal, ze heeft hem amper gevierd zonder haar moeder wilde ze hem gewoon niet vieren. Achter dat besluit stond ze strak vast. Nu wordt Roxie bijna zeventien en ze vraagt zich af of ze hem dit jaar wel echt zou vieren. Roxie zucht, hangt haar jas op de kapstok en gooit haar tas eronder. Haar vader hoorde de plof en kwam de hal ingestormd. 'Doe is wat zachter Roxie ik word gek van je!' snauwt haar vader. 'Sorry pap' mompelde ik.