Week 04

Zittend in een hotel in Auston, Texas heeft Lance Armstrong in een exclusief interview met Oprah Winfrey toegegeven jarenlang doping gebruikt te hebben. Het interview begon met een aantal “yes- or no vragen” van Oprah. Hij bekende epo, testosteron en bloedtransfusies te hebben gebruikt. 40 seconde duurde het maar toen de wielersport zijn dieptepunt bereikte. 40 seconden, met als antwoord “yes” op elke vraag die Oprah stelde of hij verboden middelen heeft gebruikt. De held van de wielersport, de held van vele mensen. De man die alles heeft gewonnen wat er maar te winnen viel. Hij had tot begin Januari nog alle Tour de France zeges achter zijn naam staan, maar op die dag in Januari met op alle vragen een antwoord “yes” zijn die in één klap weggevaagd. De man die als een klein zielig muisje tegenover Oprah zat. Bang voor wat hem ging gebeuren na zijn bekentenis. Bang voor wat er met zijn geliefde sport ging gebeuren nadat hij had bekend. De man die kanker overwon, een fons heeft opgericht voor kankerpatiënten, maar op dat moment, die paar seconden was iedereen dat even vergeten. De woorden “yes” spookte nog door iedereen zijn hoofd. De man die jarenlang heeft ontkent, iedereen heeft uitgescholden en zwart gemaakt, terwijl die mensen al die jaren de waarheid spraken. Hij vloog naar geheime plaatsen over de hele wereld voor weer een nieuwe spuit. Bloedzakken achterin de koelkast van de tourbus en niemand had iets door. Die dag in Januari dat Armstrong had bekend ging het balletje rollen. Verschillende renners spraken ook de waarheid. De waarheid met allemaal dezelfde conclusie “Iedereen gebruikte in die tijd”. Van de 200 wielrenners in een peloton reed misschien 20 schoon. Een halfuur nadat de eerste over de streep kwam, kwamen zij aangefietst en dan aan zichzelf af te vragen of ze wel goed genoeg waren. Telkens zagen ze de grote jongens, zoals Armstrong en Hamilton voorbij komen, misschien konden ze een paar kilometer volgen, maar wanneer ze er helemaal doorheen zaten konden die jongens die gebruikte net wat extra geven. Toen dat rode pilletje of spuitje ging werken vergaten ze even alle pijn en kwam er meer zuurstof in hun longen en daar gingen ze. Weer een gele trui voor Armstrong en die jongens maar denken. ‘Hoe kan het? Hoe?’ en dat terwijl in de tussentijd Armstrong weer een paar pilletjes naar achteren slikt. De wielersport is een harde sport. Je moet tot het uiterste kunnen gaan en alles kunnen geven. Het is een mooie sport vol emotie, maar door die bekentenissen van al die helden is de wielersport tot een heel laag dieptepunt gezonken.