12 | Zayn

Ik dwaalde alleen over de verlaten weg, geen idee waar ik was, geen idee waar ik naartoe moest. Na uren of dagen geen enkel geluid gehoord te hebben buiten stromend water en gillende mensen, nam mijn gehoorgang een brommend geluid op. Ik draaide me in een slome beweging om, mijn hele lichaam deed pijn. In de verte zag ik een auto aankomen, ik stak mijn arm uit in de hoop dat ze zouden stoppen en me naar een ziekenhuis zouden brengen. Met piepende banden stopte de auto en een opgeluchte zucht verliet mijn mond, ik knikte dankbaar en stapte achteraan in. In gebrekkig engels vroeg de bestuurder van de auto me 'Hospital?' weer knikte ik en de auto kwam rustig maar zeker weer in beweging. Ik had een paar serieus diepe sneeën, waarvan ik vermoedde dat ze genaaid moesten worden. Ik zag de bomen voorbij razen en dacht na over mijn familie in Engeland, het zal wel over heel het nieuws zijn, ze zullen wel doodongerust zijn. Van mijn vrienden waar ik hiermee was gekomen, had ik duidelijk nog niemand teruggevonden en vroeg me af of ze oké waren. Charlie het was raar ik kende haar nog maar net en kon haar van dag 1 niet uit mijn hoofd zetten, zou ze in orde zijn of zou ze -- nee, zayn! Ze zal vast nog leven en zoals mij helemaal verdwaald zijn. Diep vanbinnen hoopte ik dat ik ze nog eens zou terugzien, als ik hier ooit heel uit geraak zal ik haar zoeken en haar beter leren kennen. Dat is wat ik wou, een meisje in mijn leven met een prachtige lach, die twinkel in haar ogen en bij haar verschijning mij doet glimlachen. Heel abrupt stopte de auto en keek ik geschrokken op uit mijn gedachten, de man wees uit het raam 'Here' zei hij. 'Thank you' zei ik met een gemeende glimlach, zij hadden misschien mijn leven wel gered.

FANGIRLING! OMG, Chayn leest mijn story, ik word enorm gestoord. Ik zag dat ze een reactie had geplaatst en begon spontaan te gillen. Ik hou van haar verhalen en ze is gewoon zo.. WAUW! Oké daaag