Magic 24

Met een diepe zucht verlaat ik de kamer. ‘Thanks Lou! Lekker timing,’ zeg ik en ik begin mijn tas in te pakken. ‘Sorry Nialler,’ zegt hij en hij krabt even achter zijn oor. Maar een paar seconde schaamt Louis zich en dan springt hij enthousiast op mijn bed. ‘Dusssss…. Vertel!!!’ zegt hij en hij klapt vrolijk in zijn handen. ‘Ze komt dit weekend bij ons logeren en meer ga ik niet aan jou vertellen.’ ‘Oww, dan maakt het niet zoveel uit dat ik jullie gestoord heb,’ zegt hij en ik schenk hem een dodelijke blik. ‘Oké, dus wel. Leg uit.’ ‘Dit gebeurt echt nooit, dus dit hele weekend is de kans klein. Maar het wordt even goed gezellig,’ zeg ik en ik rits mijn koffer dicht. ‘Succes Niall,’ zegt Louis nog. ‘Thanks!’ zeg ik en het sarcasme druipt er vanaf. Ik loop de zaal uit en Emma zit al te wachten. ‘Zullen we dan?’ vraag ik en ze knikt. We lopen naar de Hogwarts express en onze handen bungelen een beetje levenloos tussen ons in. Ik pak haar hand vast en onze vingers vlechten in elkaar. Ze glimlacht naar me en ik staar in haar ogen. Het randje is groen zoals de mooiste bomen uit een bos en langzaam aan verandert het groen in het blauw van de meest heldere zee. ‘Wat is er?’ zegt ze en haar prachtige ogen beginnen te twinkelen. Ik voel mijn wangen rood kleuren en wendt mijn blik af naar mijn voeten. ‘Hé, wat was er?’ vraagt ze en ze tilt mijn kin op zodat ik haar wel aan moet kijken. ‘Ik.. Het.. gewoon… je… ogen,’ stotter en mompel ik en went mijn blik weer af. ‘Zo schattig,’ zegt ze en ze pakt mijn hand weer vast en trekt me mee de trein in. Als we eenmaal in de coupé zitten sla ik twijfelend mijn arm om haar heen. Ze nestelt zich tegen mijn borst aan en valt langzaam in slaap. Ik draai mijn vingers in haar rossige haren en laat ze weer los. Deze rit mag wat mij betreft wel eeuwig duren.

‘Emma, wakker worden. We zijn er al,’ zeg ik en ik schud haar rustig wakker. ‘Mijn ouders staan ons op te wachten,’ zeg ik en ze schiet overeind. Enthousiasme staat in haar ogen en we vliegen haast de trein uit. Eenmaal bij mij ouders is ze weer heel verlegen. ‘Emma, dit zijn mijn ouders,’ zeg ik en ik geef haar een klein duwtje in hun richting, niet dat dat nodig is. ‘Ah dus dit is Emma, ik ben Maura de moeder van Niall. Wat leuk dat je een weekendje komt logeren,’ zegt ze en ze schudt de hand van Emma. ‘Dat vind ik ook, leuk u te leren kennen.’ ‘Oh alsjeblieft, zeg maar je, anders voel ik me zo oud.’ Emma grinnikt even en richt zich dan op mijn vader. ‘Hallo, ik ben Bobby, de vader van Niall. Leuk kennis te maken, Emma,’ zegt hij en ook hij schudt de hand van Emma. Dan komt mijn zusje aanrennen. ‘Is dit dan Emma? Echt de Emma? De Emma waar Niall het altijd over heeft?’ vraagt ze enthousiast en ze geeft Emma al een knuffel. ‘Ja, dit is dé Emma,’ grinnikt mijn moeder. Emma kijkt me glimlachend aan en knuffelt mijn zusje. ‘Ik ben Rosie,’ glimlacht ze vrolijk. ‘Nou ik ben dus Emma,’ grinnikt ze. ‘Moeten we nog op Greg wachten?’ vraag ik en mijn moeder kijkt me aan alsof ik de aller domste vraag op de wereld heb gesteld. ‘Oh ja, natuurlijk niet. Hij is net zeventien geworden en doet nu dus alles met magie wat kan en dat bedoel ik ook écht alles,’ leg ik uit aan Emma. ‘Dus, dan maar op naar de haard,’ zegt mijn moeder en ik loop weer naast Emma en pak haar hand vast.

We hebben de hele middag gezellig gepraat, wat gezwerkbald. Ze heeft Greg leren kennen en is erachter gekomen dat hij inderdaad alles met magie doet. Volgens mij heeft ze wel lekker gegeten en het lijkt alsof ze heel erg aan het genieten was de hele tijd, maar nu wil ik even wat tijd voor ons samen. ‘Emma, zullen we even een rondje gaan wandelen?’ fluister ik in haar oor en ze knikt. ‘Wij gaan even wandelen,’ zeg ik en we lopen naar buiten, wat verder weg van ons huis. ‘Je hebt echt een geweldige familie!’ zegt ze enthousiast en ik sla mijn arm om haar heen. Heel even zeggen we beide niet. We lopen, genieten van de omgeving en van elkaar. Dit is een perfect moment. ‘Emma, ik moet je iets vertellen,’ zeg ik en ze richt haar prachtige ogen op mijn gezicht. Op eens wordt alles koud en het lijkt net of ik niet meer vrolijk kan zijn. Ik begin te rillen en weet precies wat me te wachten staat. ‘Dementors,’ zeg ik en ik probeer sterk te blijven, maar de angst in mijn stem is te overheersend. Emma klemt zich aan me vast, maar het is al te laat. Ik probeer nog bij mijn stok te kunnen, maar ik kan helemaal geen patronus oproepen die echt sterk genoeg is. We vliegen uit elkaar. Ik probeer nog een patronus uit de punt van mijn toverstok te laten schieten en een heel klein schildje verschijnt. Ik kijk opzij en zie dat de dementor al over haar heen hangt. Nee, niet de kus van de dementor, niet bij haar! Ik kan haar niet missen!

Oké, jullie hebben al het recht om mij te haten! Lieve mensen sorry, sorry, sorry dat ik zo lang niet geschreven heb. Vanaf nu ga ik me weer vol concentreren op het schrijven. Ik hoop dat jullie dit een beetje een leuk stukje vonden en het me kunnen vergeven?
Xxx