Proloog

Een explosie slingerde me door de lucht, waardoor ik mijn wapen verloor en in een krater gecreëerd door een mortierinslag viel. Ik rolde naar het diepste punt en voelde puin van explosies op me vallen, voornamelijk aarde en kleine stukjes metaal. Ik kroop vooruit om mijn doel te bereiken, om uit deze krater te raken. Ik keek toe hoe honderden van mijn landgenoten het leven al hadden gelaten op het slagveld, hoe de vele vuren de ganse omtrek verlichtten. Een landgenoot van me, die op sterven lag, greep mijn arm vast en smeekte me om hulp te halen. Ik keek hem aan en zag dat zijn benen ontbraken, weggerukt door een explosie. Ik vroeg om een extractie om de soldaat in veiligheid te brengen via mijn radio en trok hem van me weg, ik had een opdracht uit te voeren.

"Juri!" hoorde ik iemand roepen. Ik keek om en zag Sergei, die een wapen naar me toewierp. Hij gebaarde me om hem te volgen, waarna we samen richting het verzamelpunt van ons team liepen. Ik zag Andrej, Aleksandr, Kristina, Pavel, Anna en Nikolay.

"Waar zijn Tatjana en Vladimir?" vroeg ik, ondanks het feit dat ik het antwoord al wist.

"Dood, gevangen in een gebouw waar de kapitalisten een fosforbom op hebben gedropt. Heel team Foxtrot van de 12 Infanteriedivisie is erdoor weggevaagd!" antwoordde Aleksandr.

"We zullen later voor onze kameraden rouwen, de eer en overwinning staat niet echt bepaald te wachten op ons," zei ik om mijn manschappen moed in te praten.

Ik keek over onze dekking heen en zag de positie van de Amerikaanse soldaten. Ze zaten in een loopgraaf voor twee ingezakte gebouwen. Achter de gebouwen waren redelijk wat wrakstukken en tussen ons en de Amerikanen was er weinig tot geen dekking op de wrakken van onze tanks en jeeps na. Als het ons zou lukken ze terug te dringen, zouden we onze handen vol hebben met het vorderen in vijandelijk terrein, omdat de Amerikanen ongetwijfeld gebruik zouden maken van alle wrakken achter hun linies om ons tegen te houden.

"Anna, Pavel, geef ons sluipschutter dekking. Nikolay, als ik het signaal geef zoek je een positie vanwaar je ons dekkingsvuur kunt geven met je machinegeweer. Andrej, Aleksandr en Kristina volgen mij! We zullen gebruik maken van de volgende aanval van de Infanterie vooraleer wij uitrukken. We zullen Tatjana en Vladimir wreken!" riep ik. We bleven toekijken en schoten geregeld op de Amerikaanse stellingen als we de kans kregen. We konden hun posities makkelijk vinden door alle kogels die ze op onze troepen afvuurden.

"Met artillerie dekking was dit gevecht veel makkelijker geweest," gromde Nikolay.

"Kop op, als elk gevecht ging zoals jij wou zou je geen enkele kogel meer afvuren. Het is te nemen of te laten!" gaf Kristina als opmerking.

Ik kreeg bericht dat de Infanterie weer zou aanvallen, nu ze hun versterkingen hadden gekregen, en informeerde mijn team. Ze waren gereed om de aanval te beginnen. Onder het luid en typische geschreeuw van onze soldaten werd de aanval ingeluid. Honderden Russische troepen liepen in groepen van twaalf richting de Amerikaanse linie. Soldaten beschermd met een schild liepen voorop, achter hen liepen de fuseliers en de stormtroepen. Ik gaf het signaal om uit te rukken en sprong over onze verdediging heen.

We liepen richting een kapotte tank waar we halt hielden. Anna en Pavel gaven ons dekking met hun sluipschuttersgeweren door alle vijanden die in onze richting vuurden uit te schakelen. Ik beval Nikolay om plaats te nemen achter een defecte jeep om ons dekkingsvuur te geven.

"Klaar?" vroeg ik aan de anderen die met me meekwamen.

We liepen vanachter onze dekking vandaan en spurtten zo snel als we konden richting de Amerikaanse linie. Ik zoomde in met mijn BAP (Battle Assistance Program, vertaald is dit Gevechts Assistentie Programma) en zag de blikken van de Amerikanen toen ze bemerkten dat hun flank was verzwakt. Ze verplaatsten zich om de flank te versterken maar waren te laat, want ik was binnen bereik geraakt. Ik knielde en hield mijn geweer in de lucht om een Hades granaat af te vuren met mijn aanvalsgeweer. De typische 'tsjoemp' klonk als muziek in de oren terwijl ik de granaat in de lucht zag vliegen, de daarop volgende "biep, biep, biep, BIEP!" zorgde voor een prachtig vuurwerk. De granaat loosde zijn explosieve inhoud, verscheidene explosieve pakketten die in een 180° boog op de Amerikaanse posities werd gedropt.

Zo goed als de hele linkerflank werd opgeblazen, als het niet meer was. De verwarring onder de Amerikaanse troepen zorgde ervoor dat onze Infanterie met gemak kon oprukken. Mijn team bereikte de voormalige Amerikaanse loopgraaf en stelden zich op om de Amerikaanse troepen die wouden terugtrekken onder vuur te nemen. De vijand zag ons te laat en viel in groepen na elkaar. Zij die hun poging waagden wanneer we een het herladen waren konden ontkomen, de anderen werden koelbloedig neergemaaid.

"Die is voor alle onschuldigen die jullie hebben gedood..." mompelde ik. We trokken verder om het gebied tussen de twee kapotte gebouwen te verkennen. Ik beval Aleksandr om zich bij de eerste rij puin stelling te nemen, waarna hij er traag op af liep. Ik keek achter me om te zien hoe de Infanterie het deed. Ze waren hun gewonden aan het verzamelen en de doden aan het wegbergen. Wapens en ammunitie werd opgeraapt en uitgedeeld aan hen die er geen meer hadden. Verder versterkten ze hun positie hier om een mogelijke Amerikaanse aanval af te weren. Aleksandr gebaarde dat het veilig was. Nikolay arriveerde en we liepen samen naar Aleksandr om het gebied te kunnen dekken.

"Iets gespot?" vroeg ik.

"Njet," antwoordde Aleksandr simpelweg. Ik beval hem om naar een kapotte muur te lopen om te zien of er vijanden op het plein dat er achter lag zaten. Kristina en Andrej kwamen op mijn commando tot bij ons. Ik bleef kijken naar Aleksandr, die mogelijk zijn leven op het spel zette om het terrein voor ons te verkennen. Hij gebaarde dat het veilig was, ik liep naar hem toe en nam zelf ook een kijkje.

Het plein lag niet bezaaid met puin zoals ik eerder had verwacht en ook waren er geen Amerikaanse soldaten te bespeuren. Dit was overduidelijk een val, geen dekking, een grote open ruimte en genoeg gebouwen voor sluipschutters. Nikolaj kwam naar me toegelopen.

"Problemen, Juri?" vroeg hij, terwijl ook hij het gebied bekeek. Ik vertelde hem de mogelijkheid van een S-Killzone (gebied dat gevaarlijk is voor Infanterie door sluipschutters). Hij sprak met Pavel via de radio.

"Pavel, ik ga je enkele beelden doorsturen en weet me te vertellen waar een sluipschutter zich graag zou plaatsen."

Nikolay begon traag het gehele plein te bekijken en kreeg antwoord.

"Stadhuis en klokkentoren, geen twijfel mogelijk aan. Het stadhuis heeft meerdere punten, de beelden en vensters op de eerste en tweede verdieping bieden veel plek voor een sluipschutter. Maar als jullie inderdaad in een Amerikaanse hinderlaag gaan lopen, zullen ze vanuit het stadhuis ongetwijfeld met troepen aanvallen om jullie terug te dringen."

"Wat denk jij, baas?" vroeg Nikolaj aan me.

"Ons team is te klein. De Amerikanen zouden nooit een perfecte kans opgeven om een grotere groep soldaten uit te schakelen. We zullen de aandacht van hun sluipschutters trekken en ze uitschakelen, daarna zien we wel," antwoordde ik.

Ik gaf het bevel aan Kristina en Andrej om naar ons te komen. Pavel en Anna hadden zich gepositioneerd in een gebouw rond het plein, waarna ik iedereen inlichtte over ons plan.

"Aleksandr en ik gaan naar de fontein, Nikolaj gaat ons dekking blijven geven voor het geval we onder vuur worden genomen. Als dat zo is, schiet je ze overhoop en verplaats je van positie. Als alles goed gaat komen Andrej en Kristine bij ons, waarna Aleksandr en ik verder gaan naar de trappen voor het stadhuis. Als de sluipschutters dan nog steeds niet toeslaan komt Nikolaj naar de fontein. Aleksander en ik lopen de trappen op tot bij de deur. Kristina, jij en Andrej lopen vervolgens naar de trappen en geven ons dekking. Als ze dan nog steeds niet toehappen, komen jullie allemaal naar ons toe."

We voerden het plan uit. We kwamen aan bij de fontein zonder enig probleem. We trokken verder nadat Kristina en Andrej tot bij ons kwamen, nog steeds geen enkel schot gevuurd. Aleksandr en ik kwamen bij de trappen aan en bleven gehurkt wachten tot Nikolaj bij de fontein was gearriveerd. We kregen het signaal en trokken verder, Aleksandr zoals altijd voorop. Ik struikelde op een trede en viel voorover, Waarna Aleksandr zich omdraaide om te kijken of alles oké was.

"Vijand!" hoorde ik Pavel door de radio schreeuwen.

Ik zag hoe een Amerikaanse soldaat van achter een pilaar van het stadhuis tevoorschijn kwam met een jachtgeweer. Hij schoot op Aleksandr, die dodelijk geraakt werd in de lucht en naar me toe werd geduwd door de kracht van het schot. Ik viel naar beneden met Aleksandr op me en zag hoe de Amerikaanse soldaat werd neergeschoten door Nikolajs machinegeweer. We hadden de hinderlaag geactiveerd. Amerikaanse soldaten kwamen van achter de pilaren vandaan, de deur van het stadhuis opende en verscheidene troepen met schilden kwamen naar buiten om een verdedigende linie te vormen.

Ik probeerde Aleksandr bij positieven te houden maar kon alleen maar toekijken hoe hij doodbloedde door de gapende wond in zijn rug. Ik duwde hem van me af en nam mijn geweer om te vuren op de vijand. Ik kon enkele van hen neerhalen vooraleer de troepen met schilden de trappen blokkeerden. Wetende dat ik op mijn positie niets kon uithalen trok ik terug tot aan de fontein, ik voelde hoe de kogels tegen mijn pantser aanvlogen, keer op keer een klap alsof een moker hamer je raakt. Ik kwam bij de fontein aan waar ik zag dat Andrej in zijn rechterschouder was geraakt.

"Ze zijn te talrijk!" riep Kristina.

Ik keek even om in te schatten met hoeveel de Amerikanen daadwerkelijk waren. Veel te veel, concludeerde ik.

Anna en Pavel waren druk bezig met het proberen uit te schakelen van Amerikanen, maar toch hoorde ik Pavel plots roepen over de radio: "Anna, vlucht!" Het luid ratelend lawaai van een machinegeweer trok mijn aandacht, waardoor ik opkeek en een driepoot gemonteerd machinegeweer vanuit een raam zag schieten op hun positie. Ik verloor het contact met zowel Anna als Pavel. Nikolaj keek me aan. Ik knikte. Hij nam een nieuwe munitiegordel die hij in zijn machinegeweer stak. Hij opende het vuur op de pilaren met de explosieve kogels die stuk per stok de pilaren kapot kregen. Toen de laatste pilaar kapot was geschoten, zakte de hele voorgevel van het stadhuis in op de Amerikaanse soldaten.

"Anna, Pavel, antwoord!" riep ik over de radio.

Ik hoorde Anna's stem, ze hoestte even en antwoordde: "Anna hier, Pavel is dood. De geweren zijn kapot. Hoe luidden uw orders?"

"Trek onmiddellijk terug en laat je verzorgen bij een hospik! Ik ga Aleksandrs lichaam halen en dan trekken we terug!"

Ik liep naar Aleksandrs lichaam en tilde het op, ik legde hem op mijn rug en begon me naar de fontein te begeven.

"Adelaar!" het codewoord voor Amerikaanse helikopter luidde over de radio, ik draaide me om en zag een Z-05 Peacekeeper verschijnen die het vuur op de fontein opende en een raket in mijn richting afvuurde.

"Oh ver-" De raket explodeerde en smeet me de lucht in. Ik landde verscheidene meters verder en voelde alles pijn doen, ik zag hoe Andrej, Kristina en Nikolaj terugtrokken vooraleer ik het bewustzijn verloor. De missie had gefaald...