|| 19

Ik probeerde een normaal antwoordt uit te kramen maar dat lukte niet helemaal. ‘Uh…. Het gaat…. Geschrokken …. Ben jij ook in orde?’ Brabbelde ik uit. ‘Ik geloof het wel, sorry ik had je niet gezien in het donker.’ Zei hij daarna terwijl hij dichterbij kwam. ‘Het is ook erg donker hier.’ Er verscheen een hand voor me. Nu hij dichterbij was kon ik hem iets beter zien, om zijn arm had hij allemaal bescherming zitten en ik zag dat hij een zwaard en schild droeg. Ik pakte de hand, omwikkeld met stof, vast en werd met een sterke arm overeind getrokken.
Toen ik weer op mijn voeten stond kon ik weer rustig ademhalen van de klap die ik op mijn buik had gehad. ‘Ik kan wel even meelopen als je wil, om er zeker van te zijn dat het goed gaat?’ Vroeg hij nadat hij zijn stem geschraapt had. ‘Ik kom bij Telma’s bar vandaan, hierachter, dus ik ben er zo.’ Antwoordde ik, van de schrik bekomen. Ik voelde de warme plek op mijn buik, waar ik op gevallen was, langzaam wegtrekken. ‘Dan kan ik net zo goed meegaan.’ Ik wist niet precies waarom hij dat per se wilde, dus ik stemde er maar mee in. Samen liepen we richting de trap, om daarna het kleine donkere steegje door te lopen. Beiden zeiden we geen woord. Aangekomen aan het einde opende ik de groene deur en stapte naar binnen.
Telma keek op waarna haar ogen gelijk groot werden. ‘Wat heb jij nou weer gedaan?’ Vroeg ze aan mij. Ik snapte niet precies waar ze het over had en haalde mijn hand door mijn gezicht om mijn bruine haar daar weg te halen. Toen ik weer naar mijn hand keek, werden mijn ogen ook groot. Aan mijn trillende hand zat een grote veeg bloed. ‘Ow.. daar heb je het over..’ Meer kon ik niet echt zeggen, blijkbaar was ik toch wat harder op de grond neergekomen dan ik dacht. Ik hoorde de jongen achter me de deur dicht doen en zag een glinstering van herkenning in Telma’s ogen verschijnen. Ik zag aan de reactie van de andere mensen in de kamer dat ze hem leken te kennen. ‘Link, jou heb ik ook al een tijd niet gezien.’ Ik draaide mijn nek om en kon hem nu eindelijk in het licht zien. Achter me stond een jongeman, ik schatte hem niet ouder dan 18. Hij droeg een groene muts en een groen tuniek en bruine laarzen. Verder zag ik een hoop aan uitrusting en bescherming, van verschillende bruine riemen rond zijn middel, tot bruine bescherming om zijn handen. Achter hem glinsterde de paarse houder van een zwaard dat op een vogel leek. Maar mijn hoofd was niet echt bezig met zijn kledingkeus, mijn aandacht ging volledig af op zijn gezicht, een knap gezicht. Van diepe oceaanblauwe ogen tot warrige donkerblonde haren, alles klopte. Ik voelde een zachte blos op mijn wangen verschijnen, en ik hoopte vurig dat hij niet doorhad dat ik naar hem staarde. ‘Ja, nou je het zegt.’ Hij glimlachte even en keek toen naar mij. Ik wist dat ik hem eerder gezien had maar niet meer waar dat was. ‘Misschien moet je haar even helpen, ik heb haar een soort van omver gelopen.’ Daarna voegde hij nog toe. ‘Nogmaals sorry.’ Het viel me op hoe zorgzaam hij was. Mijn broer Jake was kwam niet eens in de buurt, die zou er eerder om lachen. ‘Het maakt echt niet uit, je had me op geen manier kunnen zien.’ Antwoordde ik waarna hij zachtjes knikte. Ik gaf hem een glimlach terug. Telma kwam mijn richting op met een doekje, waardoor ik opeens weer wist dat er bloed uit mijn wang lekte. ‘Laten we dat maar eens schoonmaken, je hebt echt een vervelende snee op je wang zitten, honey.’