003 • three • III

Ryder Leah Brown

Ik haal mijn rechterhand door mijn lichte lokken en versnel mijn pas een beetje. Mijn lichaam verschijnt op het grasveld van school, wat al meteen een paar hoofden laat draaien. Ieder wansmakelijk wezen binnen deze schoolpoort kent me als reckless. Reckless Ryder. Terwijl ik in werkelijkheid niet zo veel verschilde van het normale tienermeisje.
"Ryder", hoor ik van achter me. Langzaam draai ik me om en schuif mijn zonnebril wat naar onder, dat het makkelijker maakt om de persoon te herkennen. Het is Noah. Noah Charlie Davidson. Mijn beste/enige vriend.
Ik schuif mijn Ray-Ban terug op mijn neusbrug en gun hem een glimlachje. Hij beent me bij. "Hoe was je zomer?", vraagt Noah. Even kijk ik hem aan en zie dat hij aan het klungelen is met zijn schooltas, net als vorig jaar. "Heb je nou nog geen nieuwe?" "Mam vindt dat hij er nog mee door kan." Ik grinnik even. "We halen na school wel een nieuwe." "Ryder, nee." "Zie het als een cadeautje voor het nieuwe schooljaar." Of voor nog een jaar opgescheept zitten met Justin. Noah antwoord niet meer, wat betekent dat hij zich erbij neerlegt.
"Hoe was je zomer nou?", blijft hij aandringen. We lopen het grasplein af, richting ingang van het gebouw. "Wat verwacht je nou zelf." Het was een retorische vraag. Het maakt me boos dat hij er bleef over aandringen. Ik wil niet praten over de zomer.

In hartje Stratford, in mijn achtertuin, staat de zon hoog aan de hemel. De stralen schoten bijna vuur af. Het blakende. De ligstoel stond op zijn gewoonlijke plaats bij het oceaanblauwe, ingebouwde zwembad. Dit keer niet onder de bladeren van de bomen, maar wel met mij erop. Zoals altijd had ik mijn Ray-Ban op. Met gesloten ogen achter de uv-beschermende glazen nam ik de zonnestralen op. Ze kleurden mijn lichaam lichtjes bruin. Eén been opgetrokken en het andere gestrekt, in mijn bikini.
"Hey." Verstoorde de stilte. Ik schrok op, nadat ik bijna in slaap was gedommeld. Mijn Ray-Ban schoof ik over mijn hoofd en keek naar waar het geluid vandaan kwam. Het was Justin, met zijn zonnebril. Ook een Ray-Ban, ofcourse. Hij leunde nonchalant tegen de achtergevel van mijn huis, met zijn armen gekruist. "Wat moet je?", kwam er met afkeer uit mijn mond. "Jou." Ik draaide mijn hoofd schuin en mijn ogen vormde spleetjes. "Ga weg." Toch bleef hij staan, de klootzak. "Je kan me niet krijgen, Justin", ik spuugde zijn naam. "Tsss, dat denk jij." Hij kwam dichterbij, tot hij voor me stond. Zijn gedaante wierp een schaduw op mijn benen. "Luister," hij greep mijn kin beet tussen zijn duim en de rest van zijn vingers, "ik doe met je wat ik wil." "Stoer doen helpt niet." Ik sloeg zijn hand ruw weg. Voor een milliseconde schudde hij de pijn van zijn hand af. Al snel zag ik waarom, er stonden korte krassen van mijn scherpe nagels in. Ik moest even grinniken om mijn eigen handeling.

Noah zucht. "Je bent er weer niet bij vandaag." Hij kent me door en door. Hij weet alles van me. "Love you, bye", spreken mijn lippen zonder erbij na te denken. "Miss you already", antwoordt hij. Ik moet oprecht glimlachen, waarna ik het gebouw in loop en naar rechts draai. Noah draait naar links. Ik werp nog eens een blik achter me, nog steeds is hij bezig met zijn tas, sukkeltje toch.
Met een stevige pas zet ik door naar mijn eerste les, fysica. Wat is dat nou weer voor een les op een maandag? Ik heb wel wat beters te doen. Onbewust draaien mijn voeten af naar links, richting secretariaat.
Mijn Ray-Ban haal ik van mijn ogen en stop hem in mijn tas. Mijn vuist klopt op het raampje, dat openschuift. "Ik voel me niet lekker, mevrouw", probeer ik op m'n zieligst. "Ryder," Ik fake een glimlach. "het is nog maar je eerste les." "Maar mevrouw-" "Ga naar je lokaal, Ryder", zo streng als ze kon. Ik zucht dramatisch, geef haar een boze blik en vertrek. Een geïrriteerde kreet verlaat mijn stembanden. Ik ben de enige in de gang. Dan maar even naar m'n kluisje. 306, Jezus. Dat is helemaal aan de andere kant van het gebouw.

Ein-de-lijk ben ik er. Het duurde zeker zo'n 5 minuten, maar op killer heels als deze leek het wel een uur. Ik draai mijn code en zwaai het rode deurtje met een klap open. Ik klem mijn tas tussen mijn buik en de kluisjes onder het mijne. Al mijn onnodige boeken tast ik over in mijn kluisje, wat mijn tas een paar kilo's minder zwaar maakt. De tas zwaai ik weer op mijn rug en het kluisdeurtje sla ik dicht. Een gigantische klap galmt door de gang, harder dan ik verwachtte.
"Hey." HOLY SHIT. "Je liet me schrikken, idioot." "Geen zin om naar de les te gaan, Leah." "Kan ik ook van jou zeggen, Justin." Vlugger dan dat ik hem kan wegslaan, plaats hij zijn onderarm op mijn onderrug. Hij trekt me met een ruk tegen zijn sixpack aan. Even beneemt hij me de adem en laat me huiveren. "Zie ik je na school?", de hoop in zijn stem is duidelijk te horen. Het geeft zijn stemgeluid een schor kantje. "In je dromen."