~Rose~ 20

“Jenna! Please!” Klonk de trillerige stem van Amber. Amber stond vlak achter me en ik kneep even mijn ogen dicht. Vooral uit frustratie.
“Fine!” Glipte er uit mijn mond. Meteen beet ik op mijn lip. Was het wel slim geweest dat te zeggen? Ik hoorde een opgeluchte zucht achter me, maar ik was niet van plan me om te draaien. Ik liep gewoon door naar het bed en liet me er nonchalant op vallen. Amber ging ongemakkelijk op mijn bureau stoel zitten en draaide zich naar mij. Ik keek haar wenkbrauw ophalend aan als teken dat ze haar eerste vraag kon stellen. Nee, ik ging het haar niet makkelijk maken. Geen emoties tonen daar was ik goed in, afgezien van de laatste paar dagen. Dit was dan toch het perfecte moment mijzelf te herstellen?
“Hoe kan je hier zo rustig en nonchalant onder zijn?” Vroeg Amber met een toon die ik niet kon plaatsen. Ik zette een stem op die je gebruikt als je tegen een klein kind praat.
“Dat heet faken!” Zei ik. Vervolgens zette ik de grootste fake glimlach ooit op en kneep even kort mijn ogen dicht. Als ze het nu nog niet doorhad.. Amber haalde een wenkbrauw op vanwege mijn gedrag. Maar het maakte me niet uit. Ik had haar nooit echt als vriendin gezien en ik wilde mensen toch niet te dicht bij krijgen. Bij Amber was het te laat en ZIJ zou boeten voor MIJN fouten! Ik weet het, het was zo fout waar ik mee bezig was, maar nou en.. Ze kreeg toch de antwoorden die ze wilde horen?!
“Jenna, please doe niet zo tegen me! Ik wil je alleen maar helpen!” Ik begon meteen overdreven hysterisch te lachen.
“Denk je echt dat je mij kan helpen?!” Gilde ik bijna hysterisch uit. Waarna ik een onzichtbare traan van het ‘lachen’ wegveegde. Ik zag Amber op haar lip bijten.
“Volgende vraag.” Zei ik kortaf. Natuurlijk riskeerde ik met dit gedrag ruzie, en misschien zou ze het zelfs wel aan de rest van de school vertellen. Maar dat maakte me allemaal nu even niks uit! Het ging om hier en nu! En nu wist ik me heel eerlijk gezegd geen houding te nemen. Amber leek het te merken. Dat werd dus toch nog even opnieuw oefenen met emoties verbergen.
“Jenna! Kan je alsjeblieft even serieus worden?! Ik wil echt met je praten oke?!” Ik zuchtte en gaf me over. Wat maakte het nu ook nog uit?! Amber stelde de ene vraag na de ander. De meeste gingen over of het echt niet haar schuld was. Een paar gingen over school, mijn ouders, over het snijden, het ziekenhuis, waarom ik zelfmoord probeerde te plegen. Ik beantwoorde alles dit keer netjes en het voelde op de een of andere manier een beetje opgelucht.
“Zullen we het nu over wat minder uhm.. heftige? Onderwerpen hebben?” Zei ik na een toch best lange tijd. Ik merkte dat ik het echt zat begon te raken. Die eeuwige vragen over dingen waar ik het liever helemaal niet over had. Amber keek me even aan en stemde toen begrijpend in.
“Wat heb ik op school gemist?” Vroeg ik, omdat ik niets beters kon verzinnen. Amber dacht na.
“Niet erg veel. Bij de vakken die we samen hebben was het vooral herhaling.” Ik knikte.
“En heb ik op sociaal gebied nog iets gemist?” Vroeg ik, toch wel een beetje nieuwsgierig. Toen begonnen Ambers ogen op te lichten. Oke.. Ik had dus duidelijk iets gemist..
“Weet je die jongen nog? Die ik je toen heb aangewezen? Die met die bruine krullerige haren?” Ik knikte en had al zo’n vermoeden waar ze op doelde.
“Nou.. Ik heb dus verkering met hem!” Eén seconde lang raasden er allemaal gevoelens door mijn lichaam. Voor maar een seconde trok mijn mond in een plooi. Het volgende moment was de neppe glimlach weer terug op mijn gezicht. En ook al hadden we het er het afgelopen uur over gehad. Ze was nu al weer vergeten dat deze glimlach niet echt was. Of ze was echt zo dom het gewoon nog steeds niet te zien.. En eigenlijk, vond ik dat helemaal niet zo erg.