03.

'Annie, opstaan! Vandaag is de Boete!'
Mijn moeder's stem wekt me uit mijn dromen en kreunend kom ik overeind. Mijn hele lichaam doet pijn door de zweepslagen. Ik heb bijna niet geslapen. De boete bleef steeds maar in mijn hoofd rondspoken. Er bestaat natuurlijk een kans dat ik dit jaar de arena in zal moeten. Maar nog meer dacht ik aan Finnick. Hoe erg het voor hem moet zijn geweest, de spelen, Snow die hem dwingt en natuurlijk dat hij elk jaar twee tributen moet begeleiden. Langzaam stap ik uit bed, waarna ik meteen door mijn moeder naar het strandje achter ons huis wordt geloodst.
'Het is wel de boete, dus je moet er goed uitzien.'
Ik rol even met mijn ogen, waarna ik mijn lichaam begin schoon te boenen. De afdrukken hebben een paarsige tint gekregen, maar mijn moeder doet alsof ze ze niet ziet. Ze trekt me een simpele, witte jurk aan en knoopt een blauw lint om mijn middel. Ze loopt even een rondje om mij heen en kijkt me dan goedkeurend aan.
'Alleen in je haar mist nog wat.' mompelt mijn moeder als een echt stylist, waarna ze wegloopt en even later terugkomt met nog een blauw lint. Ze doet mijn bruine krullen in een staart en knoopt het lint eromheen.
'Je bent klaar.' glimlacht mijn moeder, terwijl ze me een spiegel voorhoudt. 'Wat vind je er van?'
Ik staar naar mijn spiegelbeeld. De jurk en het lint zijn erg mooi, maar het enige waar ik naar kijk zijn de afdrukken van de zweep.
'Het is mooi.' zeg ik met weinig overtuiging.
Dan loop ik snel het zandpad op. Niet naar het plein waar de boete straks zal zijn, maar naar de plek van Finnick en mij. De boete begint pas om twee uur, dus ik heb nog wel even tijd. Het blauwe zeewater glinstert in de zon. Het is veel te mooi weer voor de dag van de boete. Zonder op mijn jurk te letten loop ik het water in. Ik loop maar tot mijn knieën het water in, zodat mijn jurk in elk geval niet helemaal nat wordt. De golven deinen om mij heen. Even vergeet ik de boete. Vergeet ik de zweepslagen. Vergeet ik alles om mij heen. Plotseling voel ik twee armen om mijn heupen heen. Finnick. Hij moet echt geruisloos het water ingelopen zijn.
'Hey Annie.' fluistert hij in mijn oor.
'Hey Finn.' roep ik vrolijk, terwijl ik me snel omdraai.
Ik kijk in de lachende ogen van Finnick. Niets aan zijn houding wijst erop dat zijn nachtmerrie straks weer overnieuw begint.
'Je ziet er leuk uit.' lacht Finncik, terwijl hij met het lint in mijn haar speelt.
Ik rol even met mijn ogen. 'Jij ook.'
Alsof Finnick er ooit niet goed uit zal zien. Zelfs de verschrikkelijkste outfit die te zien is bij de parade zou Finnick nog goed staan.
'Ben je al zenuwachtig voor de boete?' vraagt hij, terwijl hij een arm om mij heen slaat.
Ik haal even mijn schouders op. 'Het kan natuurlijk altijd gebeuren, maar wat zijn de zes papiertjes met mijn naam erop vergeleken met al die duizenden anderen?
Toch voel ik mijn maag samenkrimpen bij het idee dat ik straks getrokken zou worden en tegen de andere tributen zou moeten vechten. Tot de dood.
'Klopt, waarschijnlijk wordt iemand anders ge..'
'Finnick! Finnick Odair!'
Finnick wordt onderbroken door het hoge gegil van duidelijk iemand uit het Capitool. Ze komt over het strand aanstormen en kijkt opgelucht nu ze Finnick gevonden heeft. Haar blik gaat even afkeurend over mij heen en dan wendt ze zich tot Finnick. Ik ken haar wel. Ze heeft Hyacintha Agro en doet de boete in district 4. Ik mag haar totaal niet, maar zij lijkt Finnick wel te mogen.
'Finnick, daar ben je.' zegt Hyacintha, terwijl ze gestrest door begint te praten.
'De boete begint zo en Vinco wacht op je en Mags moet ook nog komen en..'
'Ik kom al.' onderbreekt Finnick haar geratel.
Hij rolt even met zijn ogen en duwt Hyacintha de andere kant weer op. Hyacintha keurt mij geen blik waardig en loopt met ferme stappen het zandpad weer op.
'Ik moet gaan.' zeg Finnick, terwijl hij een gezicht trekt. 'Anders wordt Hyacintha helemaal gek. Doei.'
'Doei.' zeg ik zachtjes.
Ik kijk hem na hoe hij over het zandpad Hyacintha achterna rent. Een glimlach glijdt over mijn gezicht. Finnick blijft Finnick. Hij heeft mij nooit in de steek willen laten, hij wilde me alleen maar beschermen.