Water 001 ;

Olivia Wright zaterdag 06.32 uur

We moesten er vanmorgen al om 05.50 uur uit, we waren al te laat dus we moesten rennen om optijd bij het vliegtuig te komen. Ik had geen tijd om goede kleren aan te doen en blijkbaar was dat bij Sofia precies hetzelfde. We renden met onze zware koffers over de roltrap op het vliegveld. We hadden nog ongeveer 5 minuten om optijd bij het goede vliegtuig uit te komen. Max stond al op ons te wachten natuurlijk, Max was niet zo langzaam als dat wij altijd waren. 'Kom op, opschieten. De poorten gaan al over 3 minuten dicht.' Sofia lag al ver voor me. Ik had dus toch niet deze schoenen aan moeten doen. We racet naar de balie van ons vliegtuig en zagen Max gelukkig nog staan wachten. 'He he,' begon hij met een geïrriteerde stem, 'jullie hebben geluk dat ik hier nog stond. Als jullie niet snel waren geweest zouden we nu al weg zijn.' We lieten snel onze paspoorten aan de mevrouw zien en liepen door een hal en kwamen uiteindelijk bij ons vliegtuig uit.
'Stoel 13 A, B en C,' zei ik meer tegen mezelf dat tegen Max en Sofia, 'hier moeten we zitten.' Ik wees op de drie stoelen naast elkaar waar boven stond A, B en C. Ik pakte de stoel naast het raam en ging gelijk zitten. Terwijl ik uit het raam keek hoorde ik de piloot iets omroepen. 'Sorry voor het lange wachten er waren wat problemen met een paar passagiers,' toen ik dat hoorde wist ik zeker dat het over mij en Sofia ging, 'maar nu kunnen we toch vertrekken. Riemen omdoen alstublieft en blijven zitten totdat het lampje dat zich boven uw hoofd bevind uitgebrand is.' Ja, ja dit wist ik allemaal wel. Ik ben vaak genoeg met mijn ouders op vakantie geweest met het vliegtuig. Het was nu toch eindelijk de eerste keer dat ik zonder mijn ouders op vakantie ben. Het beloofde een geweldige vakantie te worden, dacht ik, het perfecte land. Thailand leek me altijd al zo'n mooi land om ooit eens naartoe te gaan. Natuurlijk had ik al wel gehoord over die verschrikkelijke ramp in 2004, maar kom op! Hoe groot is die kans dat het dit jaar weer zou gebeuren. Ik zette mijn gedachte er overheen en keek naar buiten. Had ik zo lang liggen nadenken? We waren al in de lucht, en ik had er niet eens iets van gemerkt. Ik pakte mijn telefoon uit mijn rugzak en zette wat muziek op.
Nadat ik een paar minuten muziek had geluisterd schoot me ineens iets te binnen. 'Sofia,' ik zag dat ze in slaap was maar ik moest haar toch wakker maken, 'Sofia.' Ze draaide zich naar me om zonder haar ogen ook maar een spleetje open te doen en snauwde, 'wat?' 'Hebben we nou thuis het alarm aangezet?' Mijn ouders waren 2 dagen van te voren al weggegaan en ze hadden gevraagd of wij het alarm aan wilde zetten. 'Ja, volgens mij wel.' Opgelucht begon ik weer muziek te luisteren, totdat er toch weer iets te binnen schoot. 'Maar ik was als laatste binnen, en ik weet zeker dat ik hem niet uit heb gezet.' Ze deed nu wel haar ogen open en keek me moe aan. 'Nee dat is neit waar, ik was iets vergeten dus ik ben terug naar binnen gegaan. Ik weet zeker dat het alarm aanstaat.' Ik liet het daar maar bij zitten en keek uit het raampje. Wat kon er dan ook gebeuren? Dat er straks als we terug kwamen een stel hippies ofzo in ons huis zaten. Ik moest even in mezelf lachen. Ja natuurlijk, alsof dat zou gebeuren. De rest van de reis richting Thailand heb ik slapend doorgebracht.