Deel 3:He's new

"Leuk je te ontmoeten!" Ik lach even en kijk terug uit het raam. "Psst" Ik draai me om en hij kijkt me met een grote grijns aan. "Moet je niet opletten?" "Nee, het interesseert me niet echt, het zijn maar oppervlakte berekeningen." Hij lacht en schudt zijn hoofd. De bel galmt door de gangen en iedereen staat op. Ik neem mijn spullen en steek ze in mijn tas. Harry doet hetzelfde en volgt me. Ik loop naar mijn locker en haal mijn boek van Wetenschappen eruit. "Heb jij nog geen boeken?" vraag ik. "Nee, ik weet niet eens waar ik mijn locker moet vinden." zegt hij lachend. "Wat is je nummertje?" "69" "Die weet ik zijn, volg me maar!" Zo lopen we naar locker nummer 69. "Voila, hier is je locker!" "Thanks!" We lopen samen naar het lokaal waar we wetenschappen hebben. "Vandaag gaan we met kleurstof experimenteren!" zegt de leerkracht. Dit kun je niet menen. Weer zo een saaie les wat geen nut heeft. "Verdeel jullie in groepjes van 2 en dan kom je een kleur halen." Ik kijk even naar Harry en hij knikt. "Welke kleur?" "Neem maar paars!" zeg ik. Hij lacht en gaat het halen. We moeten allemaal een schort en een veiligheidsbril aandoen anders worden onze kleren vuil. "Jullie mogen zelf een kleurwater maken, maar hou het rustig!" zegt de leerkracht. Ik zit een beetje met mijn potlood op mijn kladpapier te tekenen, het zou een piano moeten voorstellen. "Je kan echt mooi tekenen!" fluistert Harry. Ik kijk hem aan en lach even. Zou ik hem mijn bladmuziek laten zien? Net als ik het uit mijn tas wil nemen komt Charlotte aangelopen met haar kleurwater. Ze kijkt me met een grote grijns aan en lach gemeen. Ze zal toch niet?! Ze draait het flesje om en alles beland in mijn tas. Ik kijk naar mijn tas en de tranen beginnen te ontstaan. Ik zet de bril af, gooi de schort op tafel, ik neem mijn tas en loop naar buiten. Ik loop meteen door naar de bib. "Meneer Collins kan u mij de sleutel alsjeblieft geven?" Hij kijkt me verward aan maar als hij mijn tas ziet geeft hij de sleutel. Ik loop naar het lokaaltje, open de deur en gooi hem hard dicht. Ik hou mijn rugzak ondersteboven en alles vloeit eruit. Waarom moest ze dit nu doen? Dit is mijn hele leven! Allemaal voor niks! Ik laat me zakken tegen de muur en begint te huilen. Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen en trek mijn knieën op. Het heeft allemaal geen nut meer, waarom doe ik nog moeite? Ik voel hoe er iemand me in zijn armen neemt en me troost. "Sshhtt, het komt in orde!" Ik kijk omhoog en zie iemand die ik hier totaal niet had verwacht...