REBEL || 2

Mijn ogen vliegen wijd open als ik een harde bonk van beneden hoor komen. Doordat ik helemaal op het randje van mijn bed lig val ik door de schrik van de bonk uit mijn bed op de harde onder vloer. Ik slaak een klein zuchtje voordat ik weer opsta. Zodra ik weer op beide benen sta wrijf ik in mijn ogen om zo een beetje slaap uit mijn ogen te wrijven waarna ik een paar keer met mijn ogen knipper voordat mijn zicht weer helder is en ik de kamer waarin ik me bevind weer goed kan zien. We zijn nu al twee dagen in Beacon Hills en nog steeds ben ik van plan om mezelf te vinden en Deucalion zijn pack uit te laten sterven, ook al twijfel ik wel over de twins, Ethan en Aiden. Ze voelen wel als broers voor me. En Juliet, die mij letterlijk heeft opgevoed vanaf mijn dertiende. Ik knipper nog een keer met mijn ogen en strijk het topje wat ik aan heb recht. Ik haal nog snel een hand door mijn haar heen voordat ik de deur van mijn slaapkamer open en door naar de hal loop. Op mijn tenen loop ik naar de trap toe, wat eigenlijk toch geen nut heeft omdat ik weet dat ze me toch wel kunnen horen. Ze kunnen elke beweging die ik maak horen, voelen, misschien zelfs zien. Langzaam, traptrede voor traptrede loop ik de trap af terwijl ik ondertussen nog in mijn ogen wrijf omdat die beginnen te jeuken van het vele wrijven. Misschien ben ik wel allergisch aan het worden voor honden, dan heb ik wel een mooi excuses om niet meer bij hun te hoeven wonen of misschien laten ze me wel gewoon lijden, wat ze al vanaf mijn derde doen. Beneden aangekomen voel ik al meteen alle blikken op me gericht. Kali en Kyle die staan zoals gewoonlijk tegen de deur aan alsof er gevaar op komst staat. Hun negeer ik het liefst omdat ik ze er eng uit vind zien. Aiden ligt languit op de bank en Ethan zit op de stoel. Deucalion is nergens te bekennen en Juliet ook niet. De overige vier weerwolven zijn ook nergens te bevinden maar die zie ik ook niet echt vaak dus dat ik niks nieuws.
'Waarom ben je nog wakker, Prinsesje?' vraagt Aiden vanaf de bank terwijl hij ietsje rechter gaat zitten zodat hij me goed kan zien. Ik haal mijn schouders op en sla mijn armen over elkaar heen. 'Ik hoorde een harde bonk. Wat is er aan de hand?' Is mijn antwoord op zijn vraag. Ook al weet ik het antwoord toch al.
'Kyle probeerde stoer te doen door Aiden een duw te geven zodat hij tegen één van Deucalion's dure vazen terecht kwam en die vielen kapot op de grond, wat waarschijnlijk de oorzaak is van de bonk en toen duwde Aiden zijn klauwen in Kyles borstkas.' Ethan staat op en glimlacht zijn scheve glimlach naar me. Ik haal mijn schouders op. 'Zal Deucalion blij mee zijn.' Ik haal een hand door mijn haar heen en loop naar de bank waar ik Aiden zijn benen weg duw zodat ik ook kan zitten.
'Daar ben ik inderdaad niet blij mee, Ruby-Lee.' Deucalion is de kamer in gekomen met zijn stok die ik persoonlijk erg eng vind omdat er onder het dopje een scherpe punt zit die ik al meerdere keren heb gevoeld. 'Moet jij niet naar bed? Morgen is je eerste schooldag hier en ik wil dat alles foutloos gaat. Ik wil dat jij, Ethan en Aiden zoveel mogelijk te weten komen over Scott McCall en zijn vrienden en ik wil dat Kyle en Kali opzoek gaan naar Derek Hale. Daarover praat ik zo nog wel met jullie.' Hij richt zijn blik op de deur waar Kyle en Kali staan. 'Kom even mee naar de keuken alsjeblieft. Aiden wil je Ruby naar bed brengen en daar blijven totdat ze ook echt ligt te slapen?' Zo snel als Deucalion de kamer in was gekomen, zo snel is hij ook weer verdwenen met Kyle en Kali achter hem aan. Ik sla mijn armen over elkaar heen als Aiden opstaat en voor me gaat staan met zijn handen uitgestoken als gebaar dat ik ze aan moet pakken om me zo mee naar boven te nemen. Ik schud mijn hoofd en zucht.
'Ik ben helemaal niet moe.' Nog voordat ik deze zin helemaal heb afgemaakt verlaat er een gaap mijn mond waardoor ik snel mijn hand voor mijn mond sla om het te verbergen. 'Echt niet.' Probeer ik duidelijk te maken. Aiden schud zijn hoofd en laat een lachje horen. 'Schattig.' Hij pakt mijn armen vast en trekt me overeind zonder dat ik kan protesteren. 'Dan maar zo.' Zijn sterke armen klemmen om mijn middel heen en tillen me zo op zodat ik in zijn armen lig. Ik slaak een kreetje en zucht. 'Ik wil helemaal niet dat jij me naar bed brengt, ik wil dat Ethan dat doet.' Ik kijk hem emotieloos aan en zucht nog een keer.
'Dan heb je mooi pech want ik breng je naar bed.' Aiden begint al met het lopen naar de trap terwijl ik naar Ethan kijk met zo'n blik dat vraagt om hulp. Het enige wat hij doet is glimlachen en zijn hoofd schudden. Ik sluit mijn ogen terwijl Aiden naar boven loopt door naar mijn kamer waar hij me op het zachte bed neer legt. Hij legt de deken over me heen en gaat zelf op de dekens zitten zodat ik zijn warmte nog wel kan voelen. Waarom kan hij niet gewoon zoals zijn tweeling broer zijn en in de stoel gaan zitten terwijl ik langzaam in slaap val.
Ik open mijn ogen even. 'Waarom houd Deucalion me gevangen?' Is de standaard vraag die uit mijn mond rolt. Elke avond stel ik deze vraag weer en steeds krijg ik hetzelfde antwoord. 'Ga nou maar gewoon slapen, Prinsesje.' Aiden buigt zich voorover en drukt een kus op mijn voorhoofd waarna hij de dekens goed over me heen trekt en ik mijn ogen sluit.