Hoofdstuk 13

Sanne pov
Ik zat daar. Ik was boos maar tegelekerheid verdrietig.
Vindt ze me stom net als mijn eerste vrieindin?
Mijn eerste vriendin zag dat ze me pesten en toen ging ze mij ook
pesten. Nee! Dit mag niet gebeuren.
Snel rende
ik weg. Opeens trapte ik op op bladeren en viel een kuil.
O nee! Straks kom ik hier niet meer uit en dan verhonger
ik. Of die rare manetjes komen en maken me
dood. De tranen rolden over mijn wangen.
Ik dacht aan thuis. Mijn vader is vast ongerust. Hij heeft mam al kwijt geraakt.
Ik dacht Jilljana ze is michien ook al gepakt.
Opeens herinderede ik me dat de bomen en de meertjes en zo allemaal van snoep waren. Dan is zand
dat natuurlijk ook.
Ik neem een lik aan het zand meteen spuugde ik het uit zand is dus geen snoep maar gewoon zand.
Ik dacht
jammer. Opeens hoorde ik wat ik keek achterom daar stond een raar
blauw mannetje me aan te kijken.