25~

Vijf minuten voor de geschiedenisles eindigt stappen Monroe en ik het lokaal weer binnen. We worden gegroet door een knikje van de leraar. De klas is ondertussen druk bezig met “overleggen”. Ik plof weer neer op mijn vaste plek en kijk naar buiten. ‘Goed klas. Ik deel nog even iets uit en daarna mogen jullie gaan.’ Een “zacht” gejuich vult het lokaal. Ik bekijk het briefje, dat de leraar net aangaf, aandachtig. Een bekende boekenhandelaar komt naar ons kleine dorpje. Hij is geïnteresseerd in oude boeken en wil graag een kijkje nemen in onze bibliotheek. Iedereen met bijzondere boeken kan langsgaan om iets meer over de achtergrond te weten te komen. Wow. Zal ik mijn boek laten zien? ‘Iemand hier is enthousiast.’ Hoor ik een lachende stem naast me zeggen. Ik draai me om naar Monroe en rol met mijn ogen. ‘Laat me lekker.’ Ik steek mijn tong uit. Hij grinnikt en staat op. Nu pas valt het me op dat de klas al leeg is, zelfs de leraar is weg. ‘Waar is iedereen?’ Vraag ik verbaast. Monroe lacht enkel nog harder en verlaat het lokaal.

Een glimlach siert mijn gezicht als ik zie dat Monroe zich richting de bibliotheek begeeft. Het is pauze, en dát is mijn pauzeplekje. Hij gaat zitten aan dezelfde tafel waar we net zaten. Aan de tafel waar ik áltijd zit. ‘Geef toe, pauze met mij houden vind je wel leuk.’ Monroe wiebelt met zijn wenkbrauwen als ik ga zitten aan de tafel. ‘Mwah.’ Zeg ik speels. ‘Wat is dit?’ Vraag ik hardop af als ik omhoog hou wat er op mijn stoel lag. ‘Eh, dat is een bloem. En om preciezer te zijn, een roos. En om nog preciezer te zijn, een rode roos.’ ‘Jaja, dát weet ik allemaal. Maar hoe komt hij hier?’ Ik kijk verbaast om me heen. De bieb is zoals altijd volledig uitgestorven. ‘Misschien is het gewoon toeval. No big deal.’ Monroe haalt zijn schouders op, zakt onderuit en richt zich weer op zijn boterham. ‘Ja, dat zou ik ook denken, als mijn naam niet op het kaartje stond.’ Ik wiebel met het kaartje heen en weer voor zijn neus. Monroe gaat rechterop zitten en pakt het kaartje beet. ‘Belle. Het spijt me. Vergeef me.’ Leest hij hardop. ‘Dit is vast van die ene gozer.’ Concludeert hij. ‘William?’ Monroe knikt. Eigenlijk, is dat de enigste logische verklaring. Ik zak weer neer op mijn stoel en houd de roos in mijn handen geklemd. Stiekem voel ik me best gevleid.

De pauze is voorbij. Monroe houdt de prullenbak voor me open, ik schenk hem een verbaast gezicht. ‘Voor de roos.’ Grinnikt hij. ‘Die ga ik niet weg doen.’ Zeg ik verontwaardigd. ‘Maar hij is van die knul.’ ‘Ja en?’ ‘Je haat die knul.’ ‘Maar ik hou van rozen.’ Overdreven heupwiegend loop ik weg van de prullenbak en Monroe.