Kitsune, de achtervolging

De wind suste haar terug in slaap. Een voor een schoten droombeelden door haar hoofd. Die vrouw die Falco zocht, theorien over hoe Romé ontvoerd was. Ze zag hetzelfde al gebeuren met Falco. Zouden zij met een koets voorbij stormen in het bos? Of zal die vrouw hem kunnen dragen? Misschien betoverde zij haar slachtoffers wel! Dat de rode naga gewoon door de bossen heen ging, misschien vermomd in haar slangenlichaam. Oh, natuurlijk, ze kan hem betoveren door hem te bijten. Dan heeft zij een soort vergif dat op hem inwerkt. Als gehypnotiseerd zou Falco alles doen wat zij hem zal opdragen. Natuurlijk wist de naga wel wat er aan de hand was. Zij stond zelfverzekerd te lachen. Ongedwongen kon hij meegenomen worden naar haar schuilplaats waar hij... opgegeten zou worden! Nee, wacht, dat klopte niet. Voor opeten zou je niet zo specifiek naar iemand op zoek gaan. Die droomwezens hadden Falco ergens voor nodig.
Nieuwe beelden schoten door haar hoofd. Een oude zwarte koets hobbelde over de eewige weg. Laat het nou net zo zijn dat die weg vlak bij waar Falco liep was. Toen hun paden kruisten stopte het vervoersmiddel. Falco fronste. Er klopte iets niet. Beter kon hij doorlopen voordat zij hem echt in de gaten hadden. Maar het viel niet te negeren dat er een deur open vloog. Van achter die deur glimlachte een vrouw naar de jongen. 'Mijn hemel', zei zij; 'Je bent helemaal doorweekt.'
Bij het horen van haar stem stopte Falco. Hij deed zijn best zich niet om te draaien maar de verleiding was te groot toen zij hem aanbood mee te rijden. Hij moest het op zijn minst vriendelijk afwijzen. Hun ogen ontmoeten elkaar. Falco huiverde toen hij haar bijna lichtgevende ogen zag.
'Falco, is het niet', zei zij zachtjes. Verrast versteende Falco. Hij had geen idee hoe zij zijn naam wist. Eigenlijk moest hij rennen. Hij had al moeten rennen toen hij de koets zag. Maar het lukte niet. Er was iets aan haar wat hem trok. Dat iets viel niet te negeren.
'Stap toch in!', gebood de vrouw; 'Straks raak je nog verkouden!'
Falco aarzelde. Dit kon onmogelijk een droomwezen zijn, toch?
'Ik bijt niet', probeerde de naga hem gerust te stellen. 'Vertel me maar waar je heen moet, dan zetten wij jou daar af'
'Eh', stamelde Falco. De naga stak haar hand uit. Het was alsof iets onzichtbaars zich ten meester maakte over Falco en hem in de koets tilde. Want het volgende moment stond hij op de trap, met zijn hand in de hare. Hij was op de uitnodiging ingegaan, ookal herinnerde hij het zich niet. Nu kon hij niet meer terug. De deuren sloten en hij zat vast. Pas nu zag hij de staart van de vrouw onder haar jurk vandaan komen.

Denise knipperde de droombeelden vaagden langzaam weg. Ze nog steeds midden in het bos, op de plek waar zij in slaap was gevallen. Zij en Falco. Maar Falco was er niet. Zou hij nog weg zijn? Denise schudde haar hoofd. Het was maar een droom. Een zelfbedachte theorie. Waarschijnlijk had Falco een kleine blaas en was hij gewoon opnieuw gaan plassen. Wie zegt dat alleen vrouwen daar last van kunnen hebben?
Ze moest gewoon wachten. Alleen en in het donker zat zij daar. Er gingen minuten voorbij. Haar ogen waren inmiddels aan het licht gewend voordat zij een geluid uit de bosjes hoorde. Zij stond op waarbij Falco's jas van haar af viel. Een piepklein snorkje liet zich zien. Amper had zij hem gezien of hij was alweer weg. Maar dat was alles. Geen spoor van Falco te bekennen. Ze pakte haar spullen op en begon te lopen. In het maanlicht leken haar passen nergens naar toe te leiden. Alles leek min of meer hetzelfde. Hier moest een andere manier voor zijn. Denise liet alle balast op de grond vallen. Het zou haar alleen maar tegen houden. Wat zij nu nodig had, was een beetje hulp. Magie. Het zwierf los rond tussen de bomen. Waar normaal gesproken een magiebestendige barrière zat, kon het nu in en uit haar lichaam.
Het was donker. De sterrenhemel fonkelde boven haar hoofd. Haar longen vulden zich met de magische zuurstof die rond vloog. De mosgroene paden tekenden zich voor haar uit. Één daarvan leidde naar Falco. Welke zou zij snel genoeg uitvinden. Ze hoefde alleen de geur te volgen. Haar neus stak zij hoog in de lucht. Nee, de moerasgeuren verhulden alle geheimen. Dan moest zij maar goed kijken. Het veel te onnauwkeurige menselijke hoornvlies vertroebelde haar zicht. Ze knipperde een paar keer om die waas voor haar ogen weg te halen. Haar vossen ogen en oren waren veel preciezer. Zo kon ze tenminste zien in de duisternis, die nu helemaal niet meer leek te bestaan. Het haast lichtgevende mos toonde indeukingen en oneffenheden. Dat was haar pad.

Haar voeten waren dan menselijk, maar ze voelde het bos om zich heen leven. Alle paden kon zij moeiteloos lezen. Het was dan ook geen wonder dat zij binnen een paar minuten het huisje zag. Nou, huisje? Zelfs voor een normaal huis was het groot. In het donker kon zij zien dat het geen kleine toren aan de zijkant was. Daarbij zat een moderne uitbouw. Er zouden wel een stuk of twintig kamers in die ruimte passen. Donderwolken kronkelden om de toren. Dit moest het wel zijn. Ondanks dat Falco het anders omschreven had. Ach, er veranderen zoveel dingen in dromen, dus waarom het paleis/huis niet?
Denise stapte er voorzichtig op af. Ze deed haar best om zo lang mogelijk van de schaduw te genieten, die de struiken op haar wierpen. Uiteindelijk moest zij hem dan toch verlaten. In het naakte nachtlicht kroop zij naar de rand van het gebouw. Eenmaal daar zocht zij een geschikte toegangspoort op. Zonder op te staan schoof zij opzij.