Chapitre Vingt-Six

Amelia Rousseau

In de vrieskou zetten we ons op het bankje neer. Ik trek mijn schoenen uit en haal mijn kunstschaatsen al tevoorschijn. Vorige week hebben we schaatsen gekocht voor Liam. Het is te merken dat hij echt nog bijna nooit geschaatst heeft. Van zijn gezicht is af te lezen dat hij er vrij weinig van snapt van hoe zijn schaats in elkaar zit. Wat onhandig stuntelt hij ermee. Hij is zo geconcentreerd bezig dat hij niet eens merkt dat ik het toekijk. Pas als ik lach merkt hij het op.
"Zal ik helpen?"
"Graag." Hij zet de schaats op mijn schoot neer. Ik laat hem zien hoe hij open gaat en hoe de veters er doorheen moeten. Ik snap wel dat het hem niet lukte. Het zijn nieuwe schaatsen en die veters moet ik zelf nog helemaal erin zetten. Als ik klaar ben, trekt Liam de schaatsen aan terwijl ik al goed aan de veters van de mijne trek. Het is toch een tijd geleden dat ik deze voor het laatst aan had.
Nadat we beide klaar zijn en onze gewone schoenen opgeborgen hebben, is het tijd om het ijs op te gaan. Erg druk is het er niet, maar het is er nou ook weer niet rustig.
"Laat maar eens zien wat je kan", zegt Liam als hij na wat te stuntelen naast mij op het ijs staat. Zijn handen heeft hij stevig om het hek langs de rand geklemd zodat hij niet valt.
"Laat jij maar eens zien wat je kan", lach ik.
"O, verwacht dan maar niet te veel." Hij laat het hekwerk los, maar bij de eerste stap die hij zet, ligt hij al op zijn kont. Het zag er zo onhandig uit dat ik er wel om moet lachen.
"Ten eerste moet je geen stap zetten, maar moet je je voeten over het ijs laten glijden."
"Ja, dat snap ik. Op tv kijk ik wel eens vaker schaatsen, maar om het te doen is toch wel een stuk moeilijker." Hij zucht. Ik strek mijn hand uit om hem te helpen weer overeind te komen.
"Kom. Je zal deze middag nog wel heel erg vaak vallen." Hij staat weer naast me en blijft ook zo stil mogelijk staan om niet te vallen. Ik laat hem zien hoe je moet beginnen.

"Kijk! Ik kan het!", roept hij in de verte. Ik lach en wenk hem te komen. Voor een allereerste keer op het ijs, komt hij best goed naar me toe geschaatst. Wat ik wel merk is dat paniek op zijn gezicht uitbreekt als hij moet remmen. "Ik kan niet remmen!" De waarschuwing komt net te laat waardoor we allebei vallen. "Nu heb ik er tenminste voor gezorgd dat jij ook nog gevallen bent", lacht hij.
"Nou, lekker gemeen ben jij." Ik sta op en help Liam ook weer overeind. We vegen het ijs van onze broeken en onze jassen.
"Ik vind het nu wel tijd voor een welverdiende pauze", zegt hij. Ik knik en schaats al tussen iedereen door naar de plek waar we het ijs kunnen verlaten. Liam komt iets later en in een iets langzamer tempo. We trekken onze schaatsen uit en bergen die weer op in de tas. "Ik wist echt niet dat ik dit kon", zegt hij als we klaar zijn en naar een terrasje lopen.
"Je bent een snelle leerling", complimenteer ik hem. "Hier?", wijs ik op het cafeetje schuin voor ons. Liam stemt er mee in dus gaan we naar binnen.
"Gaan we volgende week weer?"
"Zeker!"

Echt super dat er zoveel abo's bijgekomen zijn terwijl dit verhaal nog steeds gepauzeerd was, en dat jullie allemaal zijn gebleven. Ik heb gisteren nog het hele verhaal nagelezen en ik heb mijn verhaallijn afgeschreven. Er kwam ineens een super goed idee in me op en dat heb ik dus helemaal uitgewerkt. Jullie zullen het wel zien als het er komt. Ik heb in ieder geval weer heel veel zin om te gaan schrijven. En heel erg bedankt voor jullie geduld! Misschien kunnen jullie beter nog een paar hoofdstukken terug lezen omdat jullie de draad een beetje kwijt zijn na vier maanden. (Vier maanden, omg, heb ik zo lang gewacht?!) Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk bevalt
Loves, Irene