~Rose~ 18

Voor een tijd was het stil, compleet stil.. Ik wist niet wat te zeggen en Amber duidelijk ook niet. Opeens, en ik weet niet waarom, drukte ik haar weg. Ik plofte op de bank neer en leunde met mijn kin op de telefoon, recht vooruit starend. Zo bleef ik een tijdje zitten, denkend over van alles en nog wat maar het had allemaal met hetzelfde te maken.. Meer hoef ik niet te zeggen toch? Mijn moeder liep de kamer binnen en ik wist meteen hoe laat het was. Nog voordat mijn moeder iets kon zeggen rende ik al de trap op naar boven. Ik gooide de deur van mijn kamer open en blokkeerde hem. Ik keek om me heen en zocht naar iets scherps. Toen bedacht ik dat ik een ‘noodgevallen kistje’ had. Een doosje met van alles erin. Een handvol pillen, waarvan ik vergeten was welke het waren en wat ze deden. En twee mesjes samen met nog wat andere troep. Ik griste een mesje eruit en besloot de pillen links te laten liggen. Ik plofte op mijn bed. Ik besefte dat ik nog steeds die gips achtige troep om mijn arm had zitten en probeerde er met een schaar doorheen te komen wat bijna niet lukte. Ik rende naar mijn vaders kamertje en zocht tussen zijn gereedschap naar iets geschikts. Ik vond iets waarvan ik de naam niet wist, wat me eigenlijk ook niet zoveel interesseerde. Ik probeerde het gips van mijn arm te knippen wat werkte met succes. Ik nam het gereedschap en het afgeknipte gips mee naar mijn kamer en smeet het in een hoek. Ik plofte weer op bed en pakte het mesje dat ik daar had laten liggen. Ik twijfelde niet en zette het mesje op mijn arm. Weer maakte ik sneden, dit keer diepere dan de vorige keer. Ik voelde me een heel klein beetje licht in mijn hoofd voelen en ik zag hoe het bloed mijn dekbed rood maakte. Nogmaals zette ik het mesje in mijn arm. Opeens werd de kamerdeur met een trap opengemaakt. Ik keek naar de deur en besefte dat ik was vergeten de blokkade terug te zetten. Ik keek wie er in de deuropening stond. Amber, haar handen voor haar mond geslagen en haar ogen groot. Tranen stroomden over haar wangen. En mijn wangen waren ondertussen ook niet droog meer.
“Jenna..” Was het enige wat ze kon uitbrengen.